Daniël heeft PTSS, een posttraumatische stressstoornis. "Ik was vroeger altijd vrolijk en lachte veel, nu was ik streng en hard geworden." Daniël kan zomaar agressief worden. Als hij kwaad wordt, gaat hij meteen naar ‘standje Hiroshima’. En alcohol gooit olie op het vuur. Zo ook op die januaridag dat hij bijna het leven verloor. “Ik was de hele dag al down. Ik had een hele liter whisky gedronken en een paar kratten bier. Ik was zo moe in mijn hoofd.”

Daniël nam een overdosis slaappillen en werd wakker op de IC. “Dat was voor mij een reset. Het is wel raar om te zeggen. Ik zal wel veel mensen tegen de haren instrijken. Ik ben er goed vanaf gekomen. En het was net of er een licht aanging. Ik wil nu graag mensen helpen om dit te voorkomen.”

Volgens Daniël komt zelfmoord of pogingen daartoe onder veteranen vaker voor dan we denken. Daarom heeft de inwoner van Gemert een Nederlandse afdeling opgericht van de Amerikaanse organisatie “22 Until None”. In de Verenigde Staten komen per dag 22 oorlogsveteranen om het leven door zelfmoord. En ook in Nederland hebben veel veteranen het zwaar, zegt Daniël.

Hij heeft daarom het plan opgevat om een app te bouwen die veteranen kan helpen. Waar veteranen die hulp nodig hebben op welk gebied dan ook, meteen bij het juiste loket terecht kunnen. En een wandeltocht op 17 juni moet de aandacht nog meer vestigen op de zaak.

Daniël heeft zelf namelijk ook erg geworsteld, toen hij thuiskwam uit Bosnië en weer mee moest doen in de burgermaatschappij. “Je denkt dat mensen in je omgeving het niet begrijpen en alles in het leven voor lief nemen.”

Het 24 uur per dag ‘strak moeten staan’ tijdens zijn missie bleek diepe sporen achter gelaten te hebben. “Er was daar een constante dreiging van gevaar. Er kon elk moment op je geschoten worden.”

Tijdens een patrouille dacht Daniël in gevaar te zijn. “Er was iets in de manier waarop we werden aangekeken. Ik knielde en zag dat ik een paar millimeter naast een mijn was geknield. Dat is anders dan in de film. Er is dan niet eerst een klikje en dat je dan kunt wachten totdat iemand je met een tegengewicht komt redden. Als ik daarop was geknield, was ik de lucht in gevlogen.” Vandaar dat Daniël zo lang niets van gras moest hebben en liever op de verharde weg bleef.

De armoede en hulpeloosheid die hij zag onder de Bosnische bevolking tijdens de oorlog is hem ook niet in de koude kleren gaan zitten. “Mensen komen huilend naar je toe met de vraag of je een vermist familielid kunt vinden. Kinderen lopen rond met een bazooka die ze hebben gevonden. Ik ben geschrokken van hoe de oorlog beesten maakt van mensen.”

Dat had Daniël niet voorzien toen hij als 19-jarige besloot bij het leger te gaan. “Ik zou dan een stabiel inkomen hebben, mijn rijbewijs kunnen halen en allerlei opleidingen doen. Ik was graag buiten en deed aan bergklimmen. Natuurlijk kies je voor het leger, maar je kunt je nooit voorbereiden op hoe een oorlog is.”

Hij droomt nog regelmatig van het patrouillelopen. “En dan komen de meest rampzalige scenario’s voorbij. Gelukkig heb ik nu een hulphond, die maakt mij wakker als ik ga dromen. Terwijl het nog maar een puppy is van zeven maanden oud.”

Praten over gedachten aan zelfdoding helpt en kan bijvoorbeeld via 113 Zelfmoordpreventie: bel 0800-0113 of chat via 113.nl.