Rimas (9) vluchtte met haar vader uit Syrië, de anderen bleven achter
Het was een moeilijke keuze. Rimas is het jongste kind en haar vader kon het idee niet verdragen dat hij haar achter moest laten.
Negen dagen lang zaten ze met twintig andere vluchtelingen op een kleine boot op een ruwe zee. De smokkelaars behandelden hen best netjes, ze waren niet agressief. De oversteek zou zo’n vier dagen duren, maar ze kwamen in een storm terecht en deden er vijf dagen langer over. Het eten raakte op en de stress nam toe.
Rimas moest steeds overgeven en bleef maar huilen om haar moeder. Het meisje en haar vader kunnen allebei niet zwemmen, wat het extra spannend maakte. Slapen deden ze niet. Uiteindelijk zijn ze door de Italiaanse kustwacht gered. In Italië hebben ze één nacht op het politiebureau doorgebracht en daarna gingen ze naar een opvangcentrum.
“Het is niet veilig in Syrië. Alle huizen zijn kapot.”
De vader van Rimas had goede verhalen gehoord over Nederland en daarom reisden ze door naar Ter Apel. Sinds dertien maanden wonen ze op het azc in Grave. Ze wachten nog steeds op een verblijfsvergunning.
Rimas deelt haar kleine slaapkamer met haar vader. Er staan twee eenpersoonsbedden, een kast en een eenvoudig tafeltje. De keuken delen ze met andere mannen en een meisje uit andere landen.
“Ik mis mama zo, wanneer zie ik haar weer?"
Elke nacht huilt ze in haar slaap. “Ik mis mama zo, wanneer zie ik haar weer? Ik ben blij dat ik in Nederland ben, maar maak ik me zorgen om mijn familie die is achtergebleven. Ik ben bang dat als mijn broertje opgepakt wordt als hij naar buiten gaat en dat ze dan teruggestuurd worden naar Syrië. Maar het is daar niet veilig. Alle huizen zijn kapot, want het is daar oorlog.”
Rimas en haar vader hopen op gezinshereniging in Nederland. De Libanese regering stuurt vluchtelingen zonder pardon terug naar het buurland. Ze vindt het niet haar probleem wat mensen daar te wachten staat. De familie van Rimas komt daarom ook bijna niet buiten. “Ik ben bang dat ze misschien helemaal niet mogen komen. Dan zal ik altijd verdrietig zijn.”
"Mijn droom is een mooi huis voor mijn hele familie."
Als er positief beslist wordt, gaat het volgens Vluchtelingenwerk zeker nog anderhalf jaar duren voordat haar familie naar Nederland kan komen. Dat heeft te maken met personeelstekorten bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND).
“Ik voel me wel thuis in Nederland. Ik ga hier naar school en ik heb hier wel vriendinnen. Mijn droom is een mooi huis voor mijn hele familie. Ik heb daar ook een tekening van gemaakt. Ik vind het fijn hier, Nederland is goed. Maar ik ben nooit echt helemaal blij, want ik mis mijn familie.”