Justitie eiste zes jaar gevangenisstraf en tbs met dwangverpleging tegen Izzy om zijn stoornissen te verhelpen. Voor de familie van Yke is geen straf zwaar genoeg, zo bleek voor de rechtbank. Zij krijgen Yke er niet mee terug.

Lees hier het verslag van de rechtszaak: Yke nam psychotische Izzy in huis maar werd vermoord: cel en tbs geëist

Juul, de oudere zus van Yke, maakte in de rechtbank gebruik van haar spreekrecht. Wat ze aan verdachte Izzy P. vertelde, lees je hieronder:

Dinsdagochtend 18 oktober, het lijkt een mooie dag te worden, het is zonnig. Drie dagen ervoor hebben wij na een heftig ziekbed onze tante, de zus van mijn moeder, begraven. Het voelt ook weer fijn om het gewone leven in te stappen en te gaan werken.

Net na de lunch tijdens de vergadering gaat herhaaldelijk mijn telefoon. Ik stuur een berichtje dat ik aan het werk ben en later terugbel. Dan een bericht van mama. Er is iets heel ergs, graag bellen. Terwijl ik mama terugbel, worden ook mijn collega's gebeld door de directeur en andere collega's van kantoor. Vanaf dat moment leven wij in deze nachtmerrie.

Yke is dood, een huilende mama aan de andere kant van de lijn. Ik schreeuw de hele winkel bij elkaar. Waarom, wie, waar is ze, waar ben jij? Wat moet ik doen, waar is Dean, is hij veilig? Alles gaat door mijn hoofd, ik voel me misselijk, duizelig, mijn hoofd tolt.

Dan komt het moment dat je je dochter van school moet halen, wat moet je zeggen tegen een meisje van 8 dat net de begrafenis van haar oudtante achter de rug heeft en tijdens de koffietafel nog paddenstoelen ging zoeken met tante Yke, omdat ze de begrafenis zo spannend vond? Die bijna wekelijks bij tante Yke ging logeren of spelen met Dean waar P. ook rondliep.

Wanneer we thuis aankomen is het meteen druk: familie, politie, slachtofferhulp, vriendinnen van Yke en Shaylon (vader) met Dean. Hij is op 7-jarige leeftijd gewoon zijn mama kwijt, vermoord op een plek die voor hem veilig was. Ik zeg niet veel, voel me leeg en zwaar.

Dan wordt mama thuisgebracht, geen tijd om elkaar te spreken want we krijgen direct een gesprek met twee familierechercheurs. Er staat al meer op BD.nl dan wij op dit moment weten. Al gauw wordt duidelijk dat P. is opgepakt. WAAROM?! Yke zorgde voor je, bood je onderdak, paste haar eigen leven volledig voor je aan en ging er zelfs zelf aan onderdoor.

Mama bracht je iedere dag verse smoothies zodat je toch wel voldoende vitamines binnen zou krijgen. Het wordt alleen maar mistiger in mijn hoofd, er komen steeds meer vragen bij.

's Avonds krijg ik het op mijn heupen, waar zijn de hondjes? De onrust in mijn lijf neemt mij helemaal over, ik word gek van de vragen in mijn hoofd en wil tot actie overgaan. Ik pak de auto en rijd naar Yke haar huisje. De straat is afgezet met linten, er staat een witte tent, er lopen agenten en pers. Er staat een grote zwarte vrachtwagen. Waar is Yke?

Ligt ze daar nog? Zou ze bang zijn geweest? Natuurlijk niet, Juul, Yke is voor niemand bang. Ik probeer mijzelf voor de gek te houden. Ik ga achter een politiebus staan, wil niet gefilmd of aangesproken worden. Zal ik onder het lint doorkruipen en het huis proberen in te komen? Dan komt er een agent naar mij toe, ik meld dat ik Yke haar zus ben en de hondjes wil ophalen. Ik vraag of Yke nog binnen is, dit wordt bevestigd.

Ik durf niet te vragen of ik naar haar toe mag, maar ik wil ook niet dat ze daar helemaal alleen is. Ik vraag of het erg is, dat wordt bevestigd.

Niemand weet waar de hondjes zijn, een agent belooft mij te bellen als ze meer weet. Ze blijken in het asiel te zitten.

Na een nacht van onrust, stress, tranen en spanningen begint de tweede helse dag. Om 9 uur halen we twee doodsbange hondjes op uit het asiel. Ze zijn gelukkig wel samen en zitten niet onder het bloed. Zouden ze er niet bij zijn geweest? Ik hoop het.

11 uur is wel een tijdstip dat Yke nog in bed zou kunnen liggen. Zou het op de zolder in haar slaap gebeurd zijn? Mijn hoofd neemt het weer helemaal over. Ze zijn bang, heel bang. Als ze de stemmen van mama en mij horen, komen ze voorzichtig kijken. We krijgen riempjes mee van het asiel want die kunnen we niet ophalen.

11 uur, ze is alweer 24 uur dood. Waarom heeft ze mij niet gebeld, waarom niet gevlucht, niet om hulp geroepen? Waar is ze nu? Nog thuis? Er komt nauwelijks informatie en dat is slopend. De hele dag gaan alle mogelijke opties en scenario's door je hoofd en je krijgt nergens antwoord op.

We weten inmiddels dat hij vastzit en dat hij ook verwond is, hoe erg? Ik hoop oprecht zo erg dat hij iedere dag in de spiegel zal zien wat hij gedaan heeft. Ik hoop dat Yke hem een litteken voor het leven heeft gegeven. De familierechercheur mag eigenlijk ook geen info geven.

Misschien is niets weten nog wel erger dan weten waar je aan toe bent. De vragen en gedachten blijven maar opkomen en je krijgt nergens een antwoord op. Het is goed dat hij al vastzit, anders wordt er door een hoop mensen jacht op je gemaakt.

lk ga proberen met de Dela te regelen om Yke te zien zodra haar lichaam word vrijgegeven. Dat is papa zijn grootste wens op dit moment. Na 4 uur bellen krijgen we door dat ze 's avonds terug naar Breda wordt gebracht. We mogen haar tegen een vergoeding van 152 euro zien. Ongelofelijk, alsof je dit alles voor je plezier doet.

Ik verbreek na 4 uur bellen het contact met Dela en neem een particuliere uitvaartverzorger in de hand. Zij regelt dat we donderdagochtend Yke weer even bij ons hebben. In ieder geval voor even dan. Ik word er niet rustiger van. Ik denk alleen maar: waarom heb ik haar niet beschermd, wat heb ik niet gezien? Waarom riep Yke niet om hulp, waarom is ze niet gevlucht?

11 uur ’s ochtends, iedereen weet dat Yke nu ze in de ziektewet zit niet voor 11 uur gebeld moet worden. Ze had een enorm ochtendhumeur en pas na 11 uur was ze aanspreekbaar.

Hij heeft het gepland, ik weet het zeker. Ik zoek antwoorden, maar er komen alleen maar vragen bij. Stoere man hoor, een vrouw aanvallen die ook nog eens maar een arm kan gebruiken door een recente operatie. Ze heeft maar één arm gehad waar ze zich mee heeft kunnen verdedigen als ze zich al heeft kunnen verdedigen tegen jou.

48 uur na haar overlijden staan papa, mama en ik zenuwachtig voor het crematorium. Ze is er nog niet, file. En dan komt het moment dat je kleine zusje op een metalen karretje de kamer wordt ingereden. Alles in je lijf verstijft, je wilt niet kijken maar wilt het ook wel om de beelden die je in je hoofd bedacht hebt een werkelijkheid te geven.

Ik hoor mam zeggen: ‘Och meisje wat heeft hij je aangedaan.' Pap stort in elkaar. Een man van bijna twee meter zit in elkaar gezakt huilend op de grond. Hij is boos, heel boos. Ik sta achter aan het bed, meer durf ik nog even niet.

Een kobaltblauwe deken ligt over haar heen en ze heeft een shirt van het crematorium gekregen. Haar gezicht en hals zijn ernstig toegetakeld. Dit beeld staat gegrift in mijn hoofd en komt dagelijks voorbij. Ik wil haar vasthouden, knuffelen, ik voel bulten op haar hoofd.

Ze heeft overal pleisters, haar mooie nagels zijn harken geworden. In haar nek zitten ook pleisters. Wat moet je bang en alleen zijn geweest, maar je kijkt boos, heel erg boos.

Dit beeld gaat nooit, nooit meer van mijn netvlies. Ik word nog dagelijks geconfronteerd met deze gedachten, dromen maar ook confrontaties. Waar je steeds probeert een beetje op te klauteren, word je ook steeds weer teruggeduwd. Dan wel in je hoofd, iedere dag en nacht zie ik Yke op dat metalen karretje liggen. De blauwe deken over haar heen.

Ik dwaal af tijdens gesprekken met mensen en ben veel warrig. Met momenten slaat in een keer de paniek toe. Vooral in het begin bij het zien van de kleur blauw sloeg de totale paniek toe als ik onverwachts die kleur zag.

Benauwd, duizelig. Letterlijk op zoek naar frisse lucht. Met EMDR gaat dit gelukkig steeds beter. Er zit een constante spanning in mijn lijf waar ik maar geen rust in kan pakken. Ik heb een kort lontje en kan nergens met mijn boosheid heen. Tijd om Yke te missen hebben we nog niet gehad. Dat ze er echt niet meer is weet ik verstandelijk, maar ik kan nog moeilijk bij het gevoel. Ik ben zo boos op jou!

Jouw advocaat vertelde in de pro formazitting dat jij je als een beest in een kooi voelde. Wat mij betreft zit je daar dan perfect. Wat je Yke hebt aangedaan, de enige die eigenlijk letterlijk dag en nacht voor jou klaarstond, is ronduit het werk van niet eens een beest, maar een monster. Je hebt het zwaar waar je nu zit, ik hoop het!

Weet je wat zwaar is, het bericht krijgen dat je zusje vermoord is. Een begrafenis regelen voor je zusje. Voor de eerste keer het huisje van Yke in gaan onder begeleiding van twee agenten. Uit Yke haar huisje jouw troep moeten verhuizen. Jouw spullen, je rare wazige briefjes, een jas met bloed er nog aan. Je pillendoosjes. Je kleding. Mama en ik hebben dit toch moeten doen. De bloedspatten nog tegenkomend tussen de spullen op een kamertje van een jongetje van 7 jaar, dat daar met zijn mama woonde.

Geen ruimte om te rouwen en doorpakken, want de sleutel moet worden ingeleverd bij de woningbouw.

Dat je ziek bent dat geloof ik meteen, heel ziek. Een normaal iemand met een gezond brein kan dit niet aanrichten. 42 steken, gestoord. Ik ben zo boos op jou. Je hebt op 18 oktober niet alleen Yke vermoord, maar ook een stukje van zoveel mensen om haar heen. Dat je ziek bent, daar kun je niks aan doen, maar er zijn zoveel dingen die jij zelf hebt veroorzaakt.

Je bent enorm intelligent, je advocaat sprak over een blanco strafblad en een afgeronde opleiding. Ze vertelde er echter niet bij dat dat voor apothekersassistent was. Dat je dus heel erg goed wist hoe belangrijk het is je medicatie goed in te nemen. Dat deed je niet.

Ik weet van Yke dat je ze vergat mee te nemen naar Duinrell en daarna had je er niet zoveel zin meer in. Alleen als het ineens heel slecht ging nam je er meerdere tegelijk. Daarnaast weet je heel goed dat drugs daarbij ook geen helpend item was. Daar had je ook tot grote ergernis van Yke totale schijt aan. Je stapte zelfs over van de hasj naar de wiet, vertelde Yke tegen bekenden.

Je verkocht precies op tijd je auto, die had je immers toch niet meer nodig en je wist dat voor 11 uur niemand langs zou komen of telefonisch contact met Yke zou leggen. Je hebt bij de politie gemeld dat je bang was dat je Yke en Dean iets aan zou doen. Je had ook gewoon weg kunnen gaan en dan had helemaal niemand jou gemist in tegenstelling tot het grote gemis dat je nu hebt veroorzaakt. Niet toerekeningsvatbaar? Ik geloof er geen zak van.

Welke straf of behandeling je ook zult krijgen. Het maakt voor ons niks meer uit. We krijgen Yke er niet meer mee terug. Ik heb enkel nog de hoop dat ze je ver weg houden van de maatschappij, zodat je niemand meer iets kunt aandoen.

De mensen die je niet gevaarlijk genoeg vonden om je van de straat te halen, gaan je nu waarschijnlijk behandelen. Je wilde hulp, die kreeg je niet, dan doe je deze ronduit misselijkmakende daad, waarbij ik mijn enige zusje verloor en dan krijg je wel hulp. Het klinkt als een beloning in plaats van een straf. Vond je je eigen leven belangrijker dan dat van Yke?

En wij? Dean moet nu leven zonder zijn moeder, papa en mama zonder hun dochter, vriendinnen zonder hun vriendin en de vele kinderen die enorm gek waren op Yke heb jij de stuipen op het lijf gejaagd. Dagelijks hebben de kinderen er nog vragen, verdriet en nachtmerries van. Ik ben zo boos op jou en kan hier geen kant mee op.

Ik zal verder moeten zonder mijn kleine zusje, die ik door de jaren heen altijd voor heel veel dingen heb kunnen beschermen. Maar helaas niet voor jou en dat zal ik de rest van min leven met mij mee moeten dragen.

Ik heb nog een paar wensen en de belangrijkste daarvan is om Yke naar Curaçao te brengen, zodat dat ze op de plek kan blijven waar ze, zoals ze zelf zei, heel graag voor altijd met Shaylon had willen blijven.

Wat jou betreft, hoop ik dat je zult praten over je verleden, met de mensen die hiervoor gestudeerd hebben. Dat je je laat behandelen zodat jij nooit meer nieuwe slachtoffers maakt. Je hebt echt al te veel kapot gemaakt.

Mijn laatste wens is dat Yke niet meer als jouw partner benoemd wordt, dat was je niet en dat zou je ook nooit worden. Daar was Yke meer dan duidelijk over en die duidelijkheid wil ik namens haar ook doorgeven. Je was een goede vriend van Yke, die wij als familie helaas allemaal omarmd hebben.