De in Vught wonende olympisch zwemkampioen werd maandagochtend met veel pijn, maar een voldaan gevoel wakker. “Dit zijn ze”, zegt hij terwijl hij zijn voeten op tafel legt. Knoeperds van blaren, bloeduitspattingen en pleisterafdrukken zijn zichtbaar. “Gisteravond zag het er nog slechter uit. Vooral het lopen was pijnlijk. Na 30 kilometer had ik al heftige blaren en dan heb je er dus nog 170 kilometer te gaan.”

Maarten legde in zeven dagen tijd een tocht van 600 kilometer af. Die bestond uit 200 kilometer wandelen, 200 kilometer fietsen en 200 kilometer zwemmen. Daarmee haalde hij veel geld op voor kankeronderzoek. Zijn zwemtocht in 2018 viel hem naar eigen zeggen zwaarder. Toen zwom hij in 55 uur 163 kilometer, met slechts een halfuurtje slaap. “Dat was mentaal moeilijker. Nu kon ik wel slapen, maar duurde het veel langer.”

Een gigantische blaar onder de rechtervoet van Maarten ziet er het ernstigst uit. “Ik wilde de wissels heel snel doen, dus trok ik mijn schoenen snel aan. Meteen al dacht ik steentjes te voelen, maar ik wilde niet meteen stoppen en liep door,” vertelt hij. Toen het erg vervelend begon te voelen, besloot hij toch maar even te kijken. “Toen bleken het geen steentjes, maar mijn iPhone-oordopjes die ik blijkbaar in mijn schoen had gestopt”, lacht de kampioen.

Langs de route in Friesland moedigden duizenden mensen hem aan. “Ik kan me nog herinneren dat er vlak voor Sloten een vrouw naast me kwam wandelen. Ze zei dat ik heel erg op haar schoonzoon leek, die is gestorven aan een hersentumor”, vertelt Maarten. “Ze zei: ‘jij hebt wel het geluk dat je hersteld bent en dit kan doen, zet hem op!’ Dat gaf me heel veel kracht, maar het maakte het ook zwaar.”

Met zijn megaprestatie haalde de Vughtenaar 3,7 miljoen euro op. De helft daarvan is bijgelegd door zijn hoofdsponsor. “Waanzinnig”, zegt Maarten. “Kanker komt helaas zo vaak voor en raakt ons allemaal. Als we daar iets aan kunnen doen door die onderzoeken mogelijk te maken, doe ik dat heel graag. En blijkbaar heel veel mensen.”

Het is niet de eerste prestatie die de topsporter neerzet. In 2018 en 2019 zwom hij een Elfstedenzwemtocht. En in 2021 waagde hij zich aan een thuistriatlon rond zijn eigen huis, toen nog in Waspik. “Het voelt bijna als een olympische cyclus, waarbij ik de finale net heb gehaald”, zegt Maarten. “Maar wat hierna komt, weet ik niet. Daar ga ik rustig over nadenken.”

En daar heeft hij voorlopig genoeg tijd voor. Want de olympiër ligt nu plat op de bank. “Ik denk dat de pijn aan mijn voeten nog een weekje duurt. Mits het niet ontstoken raakt. Dus voorlopig loop ik nog wel even mank."