Maaike werkte als verpleegkundige, totdat ze in 2006 van de ene op de andere dag bijna niks meer zag. Een oogzenuwontsteking zorgde voor nog maar acht procent zicht. “Eerst ging ik er van uit dat ik zou herstellen. Na drie jaar moest ik echter constateren dat het niet meer beter werd. Ik had zelfs nog maar twee procent zicht. Vergelijk het met kijken door een rietje en dan onscherp.”

Ze vond het moeilijk om haar visuele handicap te accepteren. “Ik kon lopen, maar dan wel met hulpmiddelen. En het was een gigantisch gevecht om die hulpmiddelen te gebruiken.”

Ze kon niet meer aan het werk als verpleegkundige. Ze besloot zich om te scholen tot sportmasseur en startte haar eigen bedrijf. “In mijn vrije tijd ben ik gaan wielrennen en daarna roeien, maar dat was niet mijn ding. Via een blinden- en slechtziendenreis in 2012 heb ik een skiles gevolgd. Daarvoor had ik nog nooit in mijn leven op ski's gestaan. Ik weet nog goed dat ik op het lopende bandje naar boven het bijna in mijn broek deed van angst.”

Ze was talentvol en niet veel later volgde een uitnodiging van de bond. Ze werd de eerste Nederlandse slechtziende internationale wedstrijdslalomskiester. “Ik word begeleid door een buddy. Die helpt me met alles: vertelt me hoe het hotel er uitziet en wat er op mijn bord ligt. Zo gaat dat ook op de piste. Als ik naar beneden ga, volg ik de aanwijzingen van mijn buddy in mijn oortjes en ik hoor welke kant we opgaan.”

Maaike staat in de top tien wereldwijd. “De meeste concurrenten stonden als kind al op ski’s. Ik niet, al had ik het weleens op televisie gezien. Omdat ik er geen ervaring mee had, heb ik nooit gelet op het technische deel van de sport. Door mijn slechtziendheid kan ik nu geen beelden meer bekijken. Ik laat me gewoon gaan en ken geen angst.”

Dat kwam goed van pas toen ze recent downhill ging. “Ik haalde hoge snelheden en kwam soms los van de grond. Ik verleg steeds mijn grenzen en haal het maximale uit mezelf.”

Haar sport is heel duur, want bijvoorbeeld de reizen en haar buddy’s moet ze zelf betalen. “In de winter knal ik op de piste, in de andere periodes van het jaar werk ik keihard om het financieel voor elkaar te krijgen. Zo heb ik de Maaike Bennink Foundation opgericht. Het is een druk leven en het vergt de nodige uitdagingen, maar ik doe het met passie.”

Haar uiteindelijke doel is de Paralympische Spelen in 2026. “Mijn grote droom: daar wil ik knallen. Daarna is het tijd voor de nieuwe generatie. Die probeer ik nu ook te enthousiast te maken. Je kunt ver komen als je maar doorzet.”