Op een zomerse maandagmiddag in juli is het druk op de homo-ontmoetingsplaats langs de N277 richting Reek. Auto's rijden af en aan en mannen lopen naar de bosjes. Dit is een van de bekendere homo-ontmoetingsplaatsen in onze provincie en een van de plekken waar Harrie regelmatig komt.

Hij wil liever anoniem blijven. Een groepje jongeren probeerde in het verleden stenen door een ruit van zijn huis te gooien omdat hij homo is. Dat is een van de redenen waarom hij naar Brabant verhuisde en hij woont hij hier nu al jaren. Harrie is een van de woordvoerders van Stichting Platform Keelbos, een belangenorganisatie voor bezoekers van homo-ontmoetingsplaatsen.

Zelf gaat Harrie af en toe naar homo-ontmoetingsplaatsen en hij spreekt er veel bezoekers. "Het gaat echt niet alleen maar om de seks. Mensen komen er ook om een praatje te maken, zonder dat daar seks bij komt kijken", legt hij uit. "Bij een ontmoetingsplek in de buurt heb ik twee mensen leren kennen die nu wel eens komen buurten. Het zijn gelijkgestemden die je in je dorp niet altijd tegenkomt."

Volgens Harrie zijn homo-ontmoetingsplaatsen ook nu nog steeds belangrijk. "Zolang homo's niet overal geaccepteerd worden, zijn de ontmoetingsplaatsen nodig en blijven ze bestaan. Mannen zijn daar anoniem en contacten zijn vrijblijvend. Dat is heel belangrijk. Er komen ook mannen die een vrouw, vriendin of kinderen hebben. Zij zitten in een lastige situatie. Ze kunnen hier contact met mannen hebben, zonder dat ze sporen achterlaten."

Op de ontmoetingsplaatsen maken mannen soms vreselijke dingen mee. "Ik ken iemand uit de buurt die voor zijn leven heeft moeten rennen. Hij was flink toegetakeld en weigert daar melding van te maken. Ik heb geprobeerd hem over te halen om het bij de politie te melden, desnoods anoniem. Maar dat wil hij niet. Hij is niet eens getrouwd, maar er is blijkbaar zo'n drempel."

Omroep Brabant vroeg aan alle Brabantse gemeenten of zij homo-ontmoetingsplaatsen kennen. Meer dan de helft gaf aan geen zicht te hebben op de plekken en geen signalen te hebben dat er behoefte aan is. Ze krijgen ook geen meldingen van overlast binnen. Bijna alle gemeenten hebben er dan ook geen speciaal beleid voor.

Volgens Harrie klopt dit beeld niet, maar hij vindt het niet per se een slechte zaak dat gemeenten de andere kant op kijken. "Hoe minder erover wordt gepraat en hoe minder heisa er is, des te beter werkt zo'n plek."

Maar volgens hem zijn er ook gemeenten die een actief anti-beleid voeren. "Dan komen er ineens maatregelen rondom zo'n plek of er komen vaker opsporingsambtenaren langs omdat zoiets volgens hun niet hoort. Als het ergens niet gedoogd wordt, gaan mensen wel ergens anders heen."

*Harrie is niet zijn echte naam omdat hij anoniem wil blijven. Zijn naam is wel bekend bij de redactie.

LEES OOK: 'Om anti-homogeweld aan te pakken moeten meer slachtoffers zich melden'