Lurling groeide op aan de Graafseweg, in de buurt van het stadion van FC Den Bosch. Zijn opa en oma woonden vlak achter het stadion. Kleine Anthony ging samen met opa op 3-jarige leeftijd al bij de FC kijken. “Toen ik 11 was ben ik hier gaan voetballen, op m’n 21ste vertrok ik naar SC Heerenveen. Als speler ben ik twee keer teruggekeerd en op 39-jarige leeftijd stopte ik. Je kunt wel zeggen dat het voor mij voelt als thuis.”

FC Den Bosch is niet de enige club die diep in zijn hart zit. “Bij NAC Breda heb ik acht jaar gevoetbald. Vooral mijn tweede periode was succesvol en haalden we Europees voetbal. Na mijn voetbalcarrière was ik er assistent-trainer en vorig seizoen trainde ik de Onder 16. Ik ben lid van oud-NAC, maar vanwege mijn werk heb ik nog niet mee kunnen doen.”

De ‘Messi van Breda’ is tevreden als hij terugblikt op zijn loopbaan. “Ik had achteraf wel langer in Duitsland moeten blijven. Bij 1. FC Köln voetbalde ik wekelijks in uitverkochte stadions. In de winterstop werd onze trainer ontslagen en kwamen er veel nieuwe spelers. Ik belandde op het tweede plan. De tweede competitiehelft kwam ik uit voor RKC Waalwijk, maar daar haalde ik mijn niveau niet. Een seizoen later koos ik voor FC Den Bosch. Naar geld keek ik niet."

Als voetballer ging hij verder bij FC Engelen. Na drie jaar nam hij het over als trainer. Qua mentaliteit was het wennen. “Ik ging op zaterdag vroeg naar bed, want ik wilde fit zijn voor zondag. Toen we een periodetitel konden pakken, zag ik zondagochtend op mijn telefoon bijna 50 appjes. Op foto’s zag ik dat dronken spelers elkaars konthaar aan het harsen waren. De eerste helft zondagmiddag was slecht en ik werd boos in de kleedkamer. Uiteindelijk wonnen we met 3-0 en accepteerde ik dat het soms bij amateurvoetbal hoort.”

Hij beschrijft zichzelf als een rustige trainer, absoluut geen schreeuwerd. “Ik wil spelers individueel beter maken, dan krijg je een beter team. Als je de kantjes ervan afloopt, dan pak ik ze aan. Bij FC Den Bosch zeg ik dat jongens niet voor mij trainen, maar voor zichzelf. Ze moeten er alles aan willen doen om later op vrijdagavond in het stadion te spelen.”

Als speler ging hij voor het hoogst haalbare, dat is als trainer ook zo. “Voorlopig vind ik de combinatie amateur- en profvoetbal ideaal. In het amateurvoetbal ga ik bij eersteklasser Emplina aan de slag. In de toekomst wil ik op divisieniveau werken. In het profvoetbal bevalt mijn rol als jeugdtrainer, maar in de toekomst sta ik ook open voor een functie als assistent. Of ik hoofdtrainer wil worden? Op dit moment nog niet, want daarbij ben je van zoveel dingen afhankelijk. Ik wil doen wat ik leuk vind, voetbal is mijn passie.”