Ruud en Peter zijn niet hun echte namen. Beiden willen graag anoniem blijven. Hun namen zijn wel bekend bij de redactie.

Jongens van 7 waren ze in 1999. Nu zijn ze sterke, stoere dertigers. Na al die jaren zien ze eindelijk de man die hun leven tot een hel heeft gemaakt. Hoewel ze een stuk van Bram L. (45) af zitten, zijn ze sinds 1999 niet zo dichtbij geweest. En er is geen enkele twijfel: dit is hem.

Tientallen jaren hebben ze niets verteld aan hun omgeving en deden Ruud en Peter alsof er niets aan de hand was. Maar ondertussen vrat de woede, frustratie en schaamte aan hen en functioneerden ze allesbehalve goed.

Peter ziet z’n ouders al tien jaar niet meer. Hij moest uit huis toen hij 18 was, omdat hij niet meer te hanteren was. Ruud liep een enorme studievertraging op. En zo zijn er talloze aanwijzingen dat de mannen tot de dag van vandaag 24 jaar lang geleden hebben onder de verkrachting in 1999: angst, verdriet en posttraumatische stressstoornis.

'Moet stoppen'
Maar dat moet stoppen, vonden ze allebei. Eind 2020 stapten ze naar de zedenpolitie om eindelijk hun verhaal te doen. En die verklaringen leidden naar Bram L., een buurtgenoot destijds in de Haagse Beemden in Breda. Toen was hij 22 en nu bijna 46.

Bram kende de jongens niet, toen hij ze in de herfst van 1999 benaderde bij een stukje bos. Hij zei dat hij hen zijn boomhut wilde laten zien. De nieuwsgierigheid naar dat indrukwekkende bouwwerk leidde tot de nachtmerrie waar de mannen tot nu toe nog steeds in zitten.

De toen 22-jarige Bram pakte een mes, pakte een van de jongens beet en dwong hem zijn penis in de mond te nemen. Dat zou hij bij beide jongens gedaan hebben, volgens hen, maar Bram ontkende de tweede verkrachting heel stellig tijdens de zitting.

Na de verkrachting zetten de jongens het op een rennen. De walging over het gebeurde, was duidelijk te merken toen zij beiden gebruik maakten van hun spreekrecht:

"We hebben jaren naar je gezocht.
Je hebt ons bewust gelokt.
Wij waren doodsbange, huilende en kokhalzende kinderen, maar je dacht alleen aan je eigen gerief.
Je ging ons afmaken als we zouden praten en onze ouders ook.
We noemden je varkensneus.
Doodsangst heeft ons afgestompt.
Een rotte eend is minder vies dan jouw penis.
Wij hebben geen levenslang, maar wel 25 jaar.
Neem die waanzin van mij maar over. Ik ga verder."

Leven op orde
Het unieke aan de zaak is dat deze feiten zich 24 jaar geleden hebben afgespeeld. Ruud en Peter zijn nu volwassen en hebben hun leven op orde. Nu ze eindelijk weten wie hun verkrachter is, zien ze ook wat voor man hij is.

Bram L. werd in 1999 en 2001 ook al verdacht van ontucht, maar nog niet veroordeeld. In 2002 werd hij gepakt voor twee ontuchtzaken in Noord-Nederland waarvoor hij een jaar cel en tbs kreeg. Vanaf 2004 werd hij behandeld voor zijn stoornissen. Hij is pedofiel, is verstandelijk beperkt en heeft autisme.

Sinds hij in 2011 klaar was met zijn tbs-behandeling, woont hij onder toezicht bij zorginstelling Amarant in Tilburg. Daar krijgt hij elke vier weken een injectie om zijn seksuele driften te beteugelen en staat hij continu onder toezicht.

Strenge voorwaarden
Alle partijen waren het er wel over eens dat dat het beste zo kan blijven. Ruud en Peter willen dat Bram nooit meer slachtoffers maakt en de officier van justitie en de advocaat van Bram waren het ook eens: Bram moet onder dezelfde strenge voorwaarden onder toezicht blijven bij Amarant. Hem in de cel zetten of elders een zorgtraject laten starten, zou niet goed zijn, voor niemand.

De officier van justitie eiste dan ook slechts een voorwaardelijke straf van vier maanden, mocht Bram L. weer in de fout gaan. Maar, dat lijkt gezien het strenge bewind waaronder hij de laatste 20 jaar leeft, erg lastig.

Voor Ruud en Peter is met de rechtszaak tegen Bram de grootste stap in hun leven gezet. Bram bood in zijn laatste woord nog zijn excuses aan en zei zich diep te schamen voor wat hij heeft gedaan. En dat deed Ruud en Peter wel goed, vertelde hun advocaat na afloop.

De verhitte gemoederen, zoals bij het spreekrecht, leken aan het einde wat bedaard. Ruud en Peter kunnen de zaak nu afsluiten. Als op 1 augustus het vonnis is geveld, kunnen ze echt verder met hun leven.