De gemeente houdt regelmatig controles om te kunnen beoordelen of mensen permanent op een vakantiepark wonen. Ambtenaren rijden regelmatig over het park en kijken bijvoorbeeld ook hoeveel gas, water en licht er wordt verbruikt. Op basis van alle verzamelde gegevens concludeert de gemeente of iemand er permanent woont en dan volgt een dwangbevel.

Een van die bewoners is Stephano. Hij heeft inmiddels een dwangsom van 20.000 euro aan zijn broek en voelt zich slachtoffer van van de gemeente. Hij is verwikkeld in een hevige juridische strijd. "Handhaven om het handhaven”, noemt hij het. “Iedere logica ontbreekt.”

Stephano woont al zestien jaar op Parc de Kievit. “Ik had het huisje gekocht om tijdelijk te wonen. Maar door de woningnood en mijn financiële situatie kon ik niets anders vinden.”

Hij leidt ons rond op zijn terrein en loopt z’n tuin in: “Ik ben bezig m’n buitenkamer te verfraaien.” Hij wijst naar een overkapping met luxe tuinstoelen en een fraaie grote lamp in de vorm van hertengeweien. “Ik vind het hier formidabel, als God in Frankrijk”, lacht hij. Maar de actie van de gemeente bederft zijn pret.

In Baarle-Nassau zijn twee vakantieparken waar veel mensen permanent wonen: Parc de Kievit en l'Air Pur. De gemeente komt in actie omdat ze de vakantieparken ‘vitaal’ willen houden.

Eigenaren Rob van der Vlist en Wim van Laarhoven van Parc de Kievit steunen de actie van de gemeente. Wat het voor hen ingewikkeld maakt is dat ze wel eigenaar zijn van het park, maar niet van de huisjes waar het om gaat. Ze hebben geen invloed op hoeveel tijd de bewoners daar doorbrengen. Volgens hen wil de gemeente wantoestanden als op de voormalige camping Fort Oranje in Rijsbergen voorkomen.

Van der Vlist: “Mijn hart en ziel liggen in het vakantiebedrijf. Wij willen geen Fort Oranje worden. Wat haal je op je terrein als je permanente bewoning volledig gaat toestaan? De gemeente moet het regelen. Als mensen niet permanent in de huisjes mogen wonen, moeten zij ervoor zorgen dat dat niet gebeurt. Ik zeg altijd: 'Als ik permanente bewoning had gewild, was ik wel burgemeester van Baarle-Nassau geworden'.”

Maar Stephano voelt zich slachtoffer van willekeur. Volgens hem zijn er veel meer permanente bewoners dan de 120 waar de gemeente het over heeft. Hij schat dat het er 2000 zijn: “Zeventig tot tachtig procent van de mensen woont hier permanent.”

Hij zegt dat hij nergens anders terechtkan: “Zelfs niet bij de daklozenopvang. Ik heb een dak boven m’n hoofd, zeggen ze dan. Daarom blijf ik strijden tegen het onrecht dat mij wordt aangedaan.”