Langs de kant zocht ze afgelopen weekend regelmatig haar kind op om een flinke knuffel te geven. Het was de eerste keer dat James bij een officiële wedstrijd van zijn moeder aanwezig was. Een wedstrijd waarin ze indruk maakte.

“Dit was mijn eerste afgemaakte meerkamp sinds 2019. Het ging bij mij niet om het winnen van goud, maar om te voelen of het leuk genoeg is om op topniveau door te gaan. Als goed presteren niet was gelukt, weet ik niet of het me waard is om nog zoveel te doen en laten voor de sport.”

Na zeven onderdelen was de Brabantse veel te sterk voor de concurrentie. Myke van de Wiel uit Breda eindigde als tweede. De nationale titel leverde tranen op bij de zo ervaren Nadine.

“Met James voor het eerst langs de kant, op mijn thuisbaan bij AV Sprint in Breda, het kan niet mooier. Dit geeft me veel zelfvertrouwen. Ik merk ook dat er maar een klein gaatje is tot mijn oude niveau. Mijn doel is om richting dat niveau te gaan, dat moet lukken. Na dit kampioenschap ben ik extra hongerig.”

Nu is het tijd voor rust. Al is rust pakken tegenwoordig wat anders dan toen er nog geen klein kind in huize Broersen rondliep. “Tijdens een vrije dag was ik voorheen ook echt vrij. Nu hebben we James, die heeft prioriteit. Ik wil niks missen en volop leuke dingen met hem doen."

"Als topsporter ben ik met mijn 33 jaar niet meer de jongste, dus het herstel duurt ook wat langer. Na deze meerkamp heb ik wat pijntjes opgelopen en door het optillen van James voel ik mijn rug. Hij is best zwaar voor z’n leeftijd”, zegt ze lachend.

In 2024 wil ze voor de vierde keer meedoen aan de Olympische Spelen. Nadine is vastberaden om zo sterk mogelijk aan de start te staan in Parijs.

“Als topsporter moet je iedere dag 100 procent geven. Nu ik het plezier weer heb teruggevonden, ga ik volle bak voor Parijs. Naast de vele trainingen geniet ik iedere minuut van James. Ik ben zo verliefd op dat kind, echt een wondertje. Het is zo grappig dat mensen die me eerst alleen als topsporter kenden, nu zeggen dat ik een echt moedertje ben.”