"Kei bedankt", zegt Debbie Coolen tegen de bezorger voordat ze de deur sluit. Opnieuw is er een bloemetje bezorgd voor haar twee gouden plakken op de Wereldspelen voor Kleine Mensen. Het is Maarheeze niet ontgaan dat ze in Duitsland de snelste was op de 60 en 100 meter sprint.

"Het appartementencomplex is helemaal versierd met slingers en ballonnen en op mijn galerij heeft iedereen de vlag uitgehangen", zo vertelt de 36-jarige Debbie trots.

Ook voor Ivana Maas was er alle lof bij thuiskomst. Zij sleepte zelfs drie gouden medailles in de wacht met tafeltennis, voetbal en speerwerpen. Iets waar ze vooraf alleen maar van had durven dromen. "Je krijgt hier een beter beeld van hoe goed je nu echt bent", zegt ze. "Want het strijdveld is eerlijker."

Op de Wereldspelen voor Kleine Mensen mogen namelijk alleen deelnemers meedoen die kleiner zijn dan één meter en vijfenvijftig centimeter. Omdat er verschillende genetische groeistoornissen bestaan, en er soms flink verschil is in lengte, zijn er ook meerdere klassen.

Plus de nodige aanpassingen, zo vertelt Anouk Hartwijk die met Team Nederland de finales won in het voetbal en basketbal. "Bij voetbal zijn de doelen verlaagd omdat anders natuurlijk elke hoge bal er ingaat. En in het basketbal hangen de netjes wat lager. Maar nog wel zo hoog dat je niet kan dunken."

De prestaties zijn mooi, maar misschien is het drietal nog wel blijer met het avontuur dat ze hebben beleefd. Met de bijdrage die de spelen hebben geleverd aan het zelfbewustzijn en de emancipatie van kleine mensen.

"Ik heb vaak last van het feit dat ik kleiner ben", zegt Debbie Coolen. "Mensen kijken je aan, lachen je uit of wijzen je na. Nu was iedereen gelijk en keek je ook niet de hele tijd tegen benen en billen aan. Dat was een heel fijne bubbel."

"Het went heel snel om met veel kleine mensen te zijn", zegt Ivana hierover. "En het is mooi om volledig jezelf te zijn en tegelijkertijd ook het beste uit jezelf te halen. Je tegenstander op ooghoogte te kunnen aankijken en dan weten te winnen."

"Natuurlijk zijn er prijzen te verdelen en wil je die winnen", vult Anouk aan. "Maar je leert ook nieuwe mensen uit allerlei landen kennen die hetzelfde hebben als jij. Dan heb je heel snel samen een band. We hebben met iedereen geknuffeld bij winst en gehuild bij verlies."

"Bij het overwinningsfeestje waren de enige lange mensen de barkeepers", vervolgt ze. "Dan kom je thuis en ben je weer de enige kleine in de wijk. Het besef dat er ook nog grote mensen zijn, is dan heel surrealistisch."

"Natuurlijk is het fijn dat je niets hoeft uit te leggen", zo besluit Hartwijk. "Maar je wilt je vrienden die lang zijn ook voor geen goud missen."