Al honderd jaar staat het truckerscafé langs de weg tussen Veghel en Helmond. Sinds 19 jaar wordt De Sluis gerund door Ronald Cremers (50). In de keuken is hij druk met het bakken van aardappelen. De varkenshaas staat al in de oven.

“Een chauffeur heeft een goed bord eten nodig”, zegt Ronald terwijl hij de aardappelen omschept. “Een chauffeur moet een groot deel van de week buiten de deur eten. Die wil niet elke dag een schnitzel met friet. Dus maak ik ook stamppotten, zuurkool of een nasischotel.”

En voor Martien is het dus altijd varkenshaas met brie. “Ik vind dat zo lekker”, zegt hij. “Ik ben het nog nergens anders tegengekomen.”

Het eten is niet de enige reden dat Martien vaak in De Sluis te vinden is. “Ik heb altijd truckersliedjes gezongen. Dit is mijn plek om onder de vrachtwagenchauffeurs te zitten. Het is apart volk. Ze zitten zo vol verhalen. Een wereldje op zich. Ik geniet daar echt van.”

Dat is ook precies waarom Ronald het zo mooi vindt om een chauffeurscafé te hebben. “We zijn een klein café met veel vaste gasten. Veel chauffeurs ken ik bij naam. In de avond komen er veel verhalen los. Ook de moeilijke dingen. Ze missen hun kinderen of liggen in scheiding. Dat wordt allemaal hier besproken.”

Ronald gaat er nu mee stoppen. Jarenlang wordt er al over gesproken dat zijn café weg zou moeten voor de verbreding van de N279. Maar die plannen zijn al meerdere keren niet doorgegaan. “Het stond al een keer vast dat ik weg moest,” vertelt hij, “maar ik mocht toch blijven. Je wordt een beetje moedeloos van al die jaren van onzekerheid.”

Nu de weg voorlopig niet verbreed wordt, wil de provincie hem wel een beetje veiliger maken. Daarvoor moeten het truckerscafé en de bijbehorende parkeerplaats verdwijnen. Daardoor komen er minder opritten op de weg uit en dat is veiliger.

“Ik ben intussen 50”, zegt Ronald. “Nu is het moment om iets anders te gaan doen en te stoppen met het café. Ik heb een prima deal met de provincie en ik ga in een magazijn werken.”

31 augustus is de laatste dag dat De Sluis open is. “Als ik dan voor het laatst de deur dicht doe, laat ik wel een dikke traan”, zegt Ronald. “Het komt nu dichtbij. Ik ben er al een jaar mee bezig. Over een paar dagen is het echt voorbij."

Martien moet dan zijn geliefde varkenshaas met brie missen. “Aan het eind van de maand zal ik hier nog zeker zitten”, zegt Martien. “Voor een laatste bordje.”