In de loop der jaren is er in Nederland veel veranderd op atletiekgebied. Toen Bram zo’n tien jaar geleden de beste was op de 400 meter, zag zijn leven er heel anders uit dan die van de huidige generatie atleten. “Ik liep een winnende tijd van 45,94, tegenwoordig haal je daar net de NK-finale mee. Tijdens trainingen gaf ik altijd 110 procent, maar verder moest je het zelf uitzoeken. Als ik in deze tijd atleet was, was ik veel sneller geweest.”

“Tegenwoordig beseffen de lopers dat ze 24 uur per dag topatleet zijn. Zo is er op Papendal een diëtist die qua voeding er bovenop zit. Ook zijn er voor het herstel drie fysiotherapeuten en zijn er bijvoorbeeld drie ijsbaden. De voorwaarden zijn goed, maar het begint bij de drive vanuit de atleet om de allerbeste te willen zijn.”

Op 18-jarige leeftijd startte Bram naast zijn eigen topsportcarrière met training geven. “Als ik eerlijk ben vond ik dat leuker om te doen dan zelf te rennen. Op jonge leeftijd riep ik al dat ik later bondscoach wilde worden. Tijdens trainingen stelde ik mijn trainer veel vragen en alle informatie zoog ik op. Toen ik vanwege een blessure de Olympische Spelen miste, ben ik met 24 jaar vroeg gestopt als atleet. Ik ben direct voor mijn andere passie gegaan: het trainersvak. Last van een zwart gat heb ik nooit gehad.”

Hij trainde een aantal jaar in Arnhem bij Ciko’66, waar hij onder meer Femke Bol onder zijn hoede had. In 2019 koos hij voor de functie Talentcoach bij de Atletiekunie. “Eind 2020 werd ik samen met Laurent Meuwly bondscoach van de 400 meter en 400 meter horden. We maken samen het programma wat het beste is voor de veertien atleten. De verantwoordelijkheid hebben we verdeeld. Zo ben ik bijvoorbeeld het eerste aanspreekpunt voor onder andere Lieke Klaver en Eveline Saalberg.”

Het gevoel wat hij tijdens wedstrijden heeft als coach heeft is niet te vergelijken met die als atleet. “Ik haal meer voldoening uit een prestatie van het team dan toen ik zelf won. De zilveren medaille tijdens de Olympische Spelen van de mannen 4x400 meter bijvoorbeeld was een ongelofelijk moment. Of de vele prijzen die Femke Bol pakt, daar geniet ik extreem van. In het begin was ik wel erg zenuwachtig voor wedstrijden, dat is nu een stuk minder. Eenmaal op de baan moeten de atleten het zelf doen, ik heb er geen invloed meer op.”

Bram noemt het bondscoachschap een droombaan. Toch zitten er ook mindere kanten aan het vak. “Samen met de atleet maken we een plan om hem/haar zo goed mogelijk te laten ontwikkelen. We zijn heel duidelijk in de communicatie en luisteren goed. Af en toe moeten er harde beslissingen worden genomen. Topsport is heel leuk, maar kan ook keihard zijn.”