In mei werden de vijf samen met honderden andere honden bij een inval weggehaald van het terrein van een fokkerij KwispelEnzo in Eersel. Al vaker had toezichthouder NVWA geconstateerd dat de dieren onder erbarmelijke omstandigheden werden gehouden, vaak met te veel dieren in vervuilde hokken en met vies drinkwater. Veel dieren waren ziek en gestrest.

Ze zaten een tijd op een opvangadres, zogenoemde opslaghouders. Daar werd gekeken of de dieren genoeg veerkracht hebben om uiteindelijk via een asiel bij een nieuw baasje terecht te kunnen. Maar met deze vijf ging het niet goed en de enige mogelijkheid leek nog om ze te laten inslapen.

Daarop besloot Els Adams van Stichting Dier en Project ze naar haar opvang te halen. Een paar weken geleden was het zover.

In de vroege ochtend arriveert het busje bij Dier en Project. Een groen gebied met een klein bos, weides en verschillende gebouwen met ruimtes waar de honden slapen. Els en haar man Jan staan de bus op te wachten. Vijftien ‘honden van Eersel’ verwachten ze in totaal en waarschijnlijk volgen er nog meer.

Als de deuren van de bestelbus worden geopend, zien we bange dieren, met grote ogen afwachtend wat er komen gaat. De dieren zijn zo schichtig dat ze nauwelijks het busje uit durven. “Het is heel erg, maar dit zijn de gelukkigen. Vanaf vandaag wordt alles beter”, zegt Els.

Met eindeloos geduld wordt geprobeerd de dieren uit het busje te krijgen. Voorzichtig een riempje om, zo wordt voorkomen dat ze op de vlucht slaan. Als ze dan eindelijk buiten zijn, wordt er flink tegengestribbeld. Een klein stukje lopen en dan zitten ze in het buitenverblijf waar ze kunnen bijkomen van de reis.

De tweejarige reu Mambo is onbekend met het leven buiten de kennel. Weggekropen zat hij in een hoekje, schichtig om zich heen kijkend. “Maar binnen enkele dagen merkte je al dat het een ontzettende lieverd is”, zegt Els.

“Wat Mambo wel heel spannend vond, is in het donker wandelen over het terrein. De eerste keer kroop hij bijna over straat. We zijn daarom ’s avonds vaak met hem een blokje om gegaan met andere honden erbij, om hem te laten wennen. Nu loopt hij voorop. Mambo leert heel snel.”

Springer spaniel Truus blafte bij aankomst de hele boel bij elkaar. “Zo’n beetje iedere hond kreeg medicijnen, alleen deze niet, en dat was nou juist degene waarvan ik dacht, die kan wel wat hulp gebruiken”, lacht Els. “Ze was zo druk, we noemden haar zelfs gekscherend de dorpsgek.”

De vierjarige Truus blijkt een jachthondje te zijn, waar in het verleden mee is getraind. In de opvang kon ze niet speuren en jagen. Waarschijnlijk verveelde ze zich daar zo dat ze maar zelf dingen ging bedenken om zich te vermaken.

"Truus doet me denken aan een kind met een denkbeeldig vriendje", zegt Els. "Ze kan drie kwartier vol overgave bezig zijn met een mier die over de grond kruipt. We laten haar regelmatig los in het hondenbos en daar rent ze vol enthousiasme rond. Elk vogeltje dat ze ziet, daar gaat ze achteraan alsof ze ’t zo uit de lucht kan grijpen. Ze kan met alles en iedereen goed opschieten. Zo'n hondje heeft gewoon mogelijkheden."

De komende tijd volgen we ook Roemba, Nika en Igor in de opvang van Nispen om te kijken hoe het met ze gaat.