Vader Jo is er bij op de allerlaatste dag op de markt in Drunen. Hij is 89 en zit in een scootmobiel. Joan over zijn vader: “Dat komt omdat hij zijn hele leven keihard gewerkt heeft. In weer en wind stond hij op de markt. Hij is helemaal versleten.”

Dat wil zoon Joan voorkomen. Ook hij heeft veertig jaar keihard gewerkt, eerst samen met zijn vader en later met zijn vrouw Karin. Vaak al om vijf uur opstaan om de groenten te snijden voor de dag die komen ging. “Ik ben nu 57, ik heb hard gewerkt en goed verdiend. Nu wil ik gaan genieten." Joan vecht tegen zijn tranen. “Het is een moeilijk moment. Ik had een mooie zaak.“

Vaste klanten komen Joan en Karin op hun laatste marktdag het allerbeste wensen. Er zijn bloemen en cadeautjes. “Ik ken bijna iedereen hier en praatte met iedereen. Je moet altijd vriendelijk zijn voor de mensen, anders verkoop je niets. Ze zullen me missen, maar ze zeggen allemaal dat ik groot gelijk heb.”

Vader Jo was destijds eigenlijk liever naar Canada geëmigreerd om er boer te worden. Maar toen dat niet lukte, begon hij een tuinderij. Eerst verkocht hij groenten aan de deur en later ging hij op de markt staan. Hij zag door de jaren de klandizie op de markt toenemen. “ Vroeger hadden mensen allemaal hun eigen moestuin, maar dat heeft de jeugd van nu niet meer”, vertelt hij.

Jo had liever gezien dat zijn zoon nog wat langer was doorgegaan, maar hij begrijpt het wel. Zijn zoon heeft geen opvolgers. Joan beaamt dat. “Mijn dochters hebben gezien hoe hard ik altijd moest werken en daarom zien ze het niet zitten om de zaak over te nemen.”

Het was hard werken, maar het is voor vader en zoon altijd gezellig geweest om op de markt te werken. “Eigenlijk is er in die ruim 60 jaar niet eens zoveel veranderd”, zegt pa Biekens.” Zoon Joan weet toch nog wel een verschil op te noemen. De betaalpas deed zijn intrede. “Ik ben altijd opgegroeid met contant geld. Dat pinapparaat zal ik niet missen.”