“Het is echt mijn thuis”, begint Emiel als hij het veld van FC Tilburg op loopt. Al sinds de jeugd speelt hij hier zijn partijtjes mee. “Gewoon met de normale elftallen”, benadrukt hij zelf. Met de teamgenoten is hij opgegroeid. “Bijna iedereen kent me hier.”

Dat zijn voetbalmaatjes hem al lang kennen, is ook in de kleedkamer te merken. Bij binnenkomst gaat Emiel iedereen af en geeft hen een voet-five. Met alle liefde helpt een van zijn maten hem zijn veters te strikken en dan kan het voetballen beginnen.

“Emiel is echt een topgozer”, zegt een van zijn teamgenoten voor ze het veld op gaan. “Maar hij kan eigenlijk niet zo heel goed voetballen”, zegt hij er met een dikke knipoog achteraan. Emiel zelf weet wel beter: “Ik kan tenminste geen hands maken. Eigenlijk moet iedereen een ‘Emiel’ in zijn team!”

Tekst gaat verder onder de foto:

Op het veld merkt hij wel eens dat de tegenstander zich in het begin een beetje inhoudt. “Maar als ze merken dat ik zelf ook niet terugdeins voor een schouderduwtje, dan gaan zij gelukkig ook het duel gewoon aan”, lacht Emiel zowel links- als rechtsbenig een balletje trapt. “Bovendien willen we allemaal graag winnen”, vult de fanatieke FC Tilburg-speler aan.

Waarom Emiel geen armen heeft, is nooit helemaal duidelijk geworden. “In de eerste zes weken krijgt een kind armpjes en beentjes, maar bij mij zijn alleen de beentjes ontwikkeld.” Lachend haalt hij zijn schouders op: “Tja, experimentje van de natuur.”