Ieder jaar gaat de familie Burg op vakantie naar Turkije. Ook dit jaar genoten ze van al het moois op hun resort. Totdat baby Milana op een avond ziek werd. Devany: “We maakten ons eerst niet zo druk, want jonge kinderen worden snel ziek. De volgende ochtend zei ik tegen Coen dat hij met Elena kon gaan zwemmen, dan zou ik bij Milana blijven in de hoop dat ze wat op zou knappen.”

Milana sliep veel en als ze wakker was, huilde ze. “Ze was slap en futloos en toen ze moeite kreeg met ademen ben ik met mijn schoonmoeder naar de huisartsenpost gegaan. Ze hebben daar een infuus geprikt en binnen vijf minuten was de ambulance er. We hadden niet eens tijd om Coen op de hoogte te brengen.”

In het ziekenhuis werden ze direct doorgestuurd naar een infectiespecialist in een privékliniek. “Ze dachten aan hersenvliesontsteking. Ik vroeg om antibiotica in het infuus, maar dat wilden ze niet. Ze vroegen me wel om de verzekering te regelen, want ze wilden de zekerheid dat er betaald zou worden.”

Met loeiende sirenes reed de ambulance richting kliniek, maar het werd een vreselijke reis. “Je hoeft geen dokter te zijn om te zien dat het slecht gaat met je kind. Op de hartslagmonitor zag ik de hartslag van Milana zakken en opeens was er nog maar één strakke lijn. De ambulance stopte direct voor een reanimatie. Ik schreeuwde en mijn schoonmoeder trok de achterdeur open. Volledig overstuur viel ik uit de ambulance, het enige wat ik zag was dat de kleur uit mijn dochter trok.”

Drie minuten later kwamen ze aan in het ziekenhuis, waar ze te horen kregen dat Milana in zeer kritieke toestand lag. “Niemand die ons begeleidde. We zagen alleen iemand die ons een A4 in de handen duwde met de vraag of we de verzekering hadden geregeld. Onze dochter was doodziek, maar ze waren met geld bezig. We zijn zelf maar naar binnengelopen in een overvolle wachtkamer. Iedereen gaapte ons aan, we waren helemaal van slag.”

Coen zat ondertussen met zijn vader in de taxi richting kliniek. Hij zou zijn dochter niet meer in levenden lijve zien. “Toen we te horen kregen dat Milana was overleden, stortte alles in.” Ze werden na het vreselijke nieuws in een donkere kamer gezet zonder iets te drinken. "Toen ik Milana uiteindelijk mocht zien, werd ik na 3,5 minuut uit de kamer gestuurd.”

Het liefst wilden Coen en Devany dat Milana dezelfde vlucht mee terug naar Nederland zou vliegen. Dat bleek onmogelijk en uiteindelijk kwam ze een dag later pas aan. “We hebben direct zoveel mogelijk met de uitvaartondernemer geregeld, zodat we bij thuiskomst van Milana ons zoveel mogelijk op haar konden focussen.”

Coen en Devany kregen steun van veel vrienden en familieleden. “Je wordt geleefd. De week voor haar begrafenis waren er 50 tot 60 mensen per dag in ons huis. Heel fijn, maar ook erg vermoeiend.”

De familie Burg zit volop in het rouwproces. Voor Coen is sport een uitlaatklep. Hij is keeper bij de zaalvoetballers van FCK/De Hommel en speelt in de Eredivisie. "Ik voetbal op het veld en in de zaal, daar kan ik mijn ei een beetje kwijt. Devany zit dan thuis met onze dochter, dat is erg pittig.”

Devany: “Elena zorgt ervoor dat ik iedere ochtend uit bed kom en dat ik nog kan lachen. De momenten dat ik het het moeilijkst heb, is als ze op bed ligt. Dan kijk ik naar foto’s van Milana en sta ik stil bij wat er allemaal is gebeurd. We hadden zo’n prachtige, kerngezonde dochter die door een zeldzame sluipmoordenaar is overleden."

"Voor meningokokken krijg je vanaf 14 maanden een vaccinatie, Milana was nog te jong. We weten niet hoe ze ziek is geworden. Er is zoveel verdriet, maar ook woede en ongeloof hoe ze met ons om zijn gegaan. Ik hoop nog steeds dat er iemand binnenkomt en zegt: 'Daar is ze weer.'”

Komende zaterdag zou Milana haar eerste verjaardag vieren. Devany: “Een dag waar ik heel erg tegenop kijk.”