En met die strafeisen zit de zaak er voor vandaag op. Maandag gaan we verder met onder meer het pleidooi en laatste woord voor de beide verdachten. De uitspraak staat voorlopig gepland voor 5 december.

De officier van justitie spreekt zijn strafeisen uit. Te beginnen met Sharona de J.: "Zij is medeplichtig aan de moord op Willem van der Willigen en medepleger bij die op Benito van Ommeren. Daarnaast speelt ze een grote rol bij het plunderen van hun vermogens. Ze toont weinig wroeging, zeker als ze zegt: 'Ik heb twee maanden als God in Frankrijk geleefd'. Enkel een gevangenisstraf van lange duur is op zijn plaats. Daarom eis ik 25 jaar gevangenisstraf."

Dan de strafeis voor Bill C.: "Hij heeft eigenhandig twee levens genomen. Verder weigert hij om mee te werken aan het onderzoek en maakt behandeling onmogelijk. De samenleving moet worden beschermd. Onder deze omstandigheden is maar één straf mogelijk: ik eis daarom ook een levenslange gevangenisstraf."

De vraag is of er bij de dood van Van Ommeren sprake was van voorbedachte rade. Daarvoor gaat de officier terug naar de avond van de moord. Van Ommeren wilde dat de verdachten zouden vertrekken. Toen Bill vervolgens aan Sharona vroeg wat ze nu moesten doen, gaf ze hem een knikje. Volgens de officier, en latere verklaring van Sharona, haar 'fiat' om Van Ommeren om het leven te brengen.

Later kwam Sharona hier overigens op terug. "Dachten jullie echt dat ik bedoelde dat hij hem moest vermoorden? Ik dacht: we bedreigen hem." Daar gaat de officier niet in mee. Volgens hem wijst alles erop dat ook hier sprake is van voorbedachten rade.

Volgens de officier is er bij de dood van Van Ommeren wel sprake van medeplegen. Hoewel Bill hem wurgde met zijn riem, was de rol van Sharona hier wel aanzienlijk. Zo probeerde hem te slaan met de pan en gaf ze Bill de oplaadkabel om het slachtoffer te wurgen. Ze voerden het dus samen uit.

De officier gaat in op de dood van Van Ommeren. Eerst komt de verklaring van Sharona voorbij. "Ze vertelt hoe ze Bill met een vaas naar de keuken zag lopen: 'Ik hoorde Benito schreeuwen, gillen en doen. Toen zag ik dat ze aan het worstelen waren. Bill zat bovenop hem. Hij zei dat ik iets moest zoeken. Toen heb ik hem denk ik die bebloede oplaadkabel gegeven. Dat was niks, hij gooide hem aan de kant. Toen pakte hij zijn broekriem en wurgde hem daarmee."

In een ander verhoor gaf Sharona aan dat ze Van Ommeren zelf ook nog met een pan zou hebben geslagen. "Maar daarmee raakte ze Bill op zijn hoofd."

Bill zegt dat hij en Van Ommeren een 'woordenwisseling' kregen en dat er een 'schermutseling' ontstond. In het gevecht dat volgde, pakte hij zijn riem uit zijn broek. Daarmee wurgde hij Van Ommeren, naar eigen zeggen. Hij stopte pas toen het slachtoffer niet meer bewoog. Hij zou zich niet kunnen herinneren dat Sharona met de pan geslagen heeft.

Een tijd na de moord vertrokken de twee naar Amsterdam. Zoals Sharona later verklaarde: "We gingen toch voor jaren de bak in, we konden er beter nog iets van maken." Ze sliepen bijvoorbeeld in hotel Krasnapolsky, waar ze een suite van 1800 euro per nacht huurden. Een medewerker van een van de hotels waar ze verbleven, had het later over een opmerkelijk voorval. Sharona liet hem twee ringen van het merk Cartier zien, die ze eerder die dag met Bill kocht bij een juwelier.

Later vroeg Bill haar in de lobby ten huwelijk. Sterker nog: ze wilden het huwelijk met z'n tweeën vieren in het hotel en hadden zelfs al contact met iemand die dat kon organiseren. Zo ver kwam het niet. Op 2 juni werden ze verzocht het hotel te verlaten, nadat ze hun kamer vervuilden met ontlasting.

De officier gaat nu in op de rol van Sharona. Is er sprake van medeplegen? Nee, zegt de officier. Het was enkel Bill die sloeg met de hamer en Sharona speelde ook geen bepalende rol bij de voorbereiding.

Wel is ze volgens de OvJ medeplichtig. Het juridische verschil is dat ze weliswaar geen bepalende rol speelde in de voorbereiding, maar wél belangrijke informatie doorgaf. Zo wist Bill C. door haar dat het slachtoffer in het huis aanwezig was en sliep.

De locatiegegevens van de telefoon van Bill komen nu voorbij. Hij was al een half uur voor de moord op Van der Willigen in Lieshout. Volgens de officier lijkt het erop dat hij die tijd heeft gewacht tot het slachtoffer sliep. "Dit past niet bij een dronken, woedend persoon, die een woning binnen komt razen. Dit past meer bij planmatig gedrag. Er is sprake van voorbedachten rade."

De officier benadrukt ook hoe het stel na de dood van Van der Willigen verder leefden, zoals ze dat tot kort daarvoor ook deden. Een leven vol drank en drugs. "Het past allemaal niet bij een delict dat in een opwelling is gepleegd. Dat scenario is ongeloofwaardig. Wat hier is gebeurd is opzettelijk en planmatig."

De officier twijfelt aan de plotselinge verklaringen van Bill C. tijdens de zitting begin dit jaar. "U bent vijf keer gehoord door de politie en had al tien keer voor de rechter kunnen vertellen wat er is gebeurd. Al die keren zei u niets. En toen plots toch."

Daarbij wijst de officier ook naar de inhoud van die verklaring. "In een van de eerste zinnen benoemt de verdachte uitdrukkelijk dat hij de hamer in een waas van tafel pakte. Dat kwam over als een ingestudeerde zin, die er direct uit moest. Als rechters doorvragen over die avond, benoemt hij weer het zwarte gat door alcohol- en drugsmisbruik. Dat gebruikt hij precies bij lastige momenten."

Ook gaf Sharona verschillende verklaringen over waar ze was, toen Bill de villa van Van der Willigen binnenkwam. Zo vertelde ze in een eerste verhoor dat ze naast hem lag te slapen en wakker werd door de woeste Bill. Die zou ze plots aan het voeteneinde van het bed hebben zien staan met de hamer. Later beweerde ze dat ze op dat moment al wakker lag in bed, in weer een ander verhoor zou ze beneden hebben geijsbeerd. "Ze voelde dat er 'iets' ging gebeuren."

Volgens de officier probeerde ze met haar verklaringen de schuld enkel en alleen bij Bill weg te leggen.

Bill en Sharona zouden uiteenlopende verklaringen hebben gedaan. Zo zei Sharona eerder dat Bill handelde uit jaloezie. Tijdens het slaan met de hamer zou hij hebben geroepen dat hij het voor haar deed. Zelf kan Bill zich dat niet herinneren. Volgens hem was hij ook niet jaloers, maar teleurgesteld.

Ook wisselen de verhalen van Sharona over de gemoedstoestand van Bill die avond. De ene keer zegt ze dat hij zwaar onder invloed van alcohol en drugs was, de andere keer zou hij juist nuchter en kalm zijn binnengekomen. Als ze wordt geconfronteerd met die tegenstellingen, beroept ze zich volgens de officier op haar zwijgrecht.

De officier loopt nu door de bewijsstukken heen. Daarbij wijst hij bijvoorbeeld op DNA-sporen van Bill C., die op een kussensloop bij het lichaam van Van der Willigen werd gevonden. Ook komen de verwondingen bij het slachtoffer overeen met de verklaringen van Bill en Sharona.

De officier vertelt hoe Sharona kort na haar arrestatie direct een verklaring aflegde, ook al adviseerde haar advocaat haar om dat niet te doen. De officier twijfelt wel aan de betrouwbaarheid van haar verhaal. "Ze heeft over verschillende onderwerpen gelogen en legt over haar eigen rol wisselende verklaringen af. Aan de andere kant belast ze ook zichzelf uitgebreid. Dat geeft het een zekere mate van betrouwbaarheid. Ze zegt dat volgens haar de slachtoffers recht hebben om te weten wat er is gebeurd."

Een tijdlang verbleven Bill en Sharona in het luxe hotel The Grand in Amsterdam. Als Sharona via de telefoon van Van der Willigen ziet hoe zijn lichaam is ontdekt, vluchten ze. Uiteindelijk komen ze bij Benito van Ommeren terecht.

De officier vertelt hoe de verdachten in de dagen daarna al worden afgeluisterd. In een van die gesprekken is Van Ommeren nog te horen. Maar als het arrestatieteam een paar dagen later binnenvalt in het huis, vinden ze zijn dode lichaam op de grond. Hij ligt onder een deken, tussen de keukentafel en bank. Naast zijn hoofd ligt een steelpan en even verderop wordt een bebloed snoertje gevonden.

Bill en Sharona zijn tijdens de inval ook in het huis. Zij worden direct gearresteerd.

De officier van justitie gaat terug naar hoe de zoons van Van der Willigen hun vader vonden. "De rommel in zijn woning was veel erger dan normaal. In zijn slaapkamer roken ze een duidelijke geur en zagen ze bloed onder deken. Ze wisten genoeg en belden de politie. Het lichaam was al in gevorderde staat van ontbinding. Op het schilderij boven het hoofdeinde van het bed zaten bloedspatten. In de rest van het huis liggen bierblikken op de grond, de spoelbak staat vol vaat en een bed is beslapen. Op tafel liggen gripzakjes en sigarettenpeuken."

De officier van justitie begint aan zijn requisitoir. Dat zal naar verwachting anderhalf uur duren.

"Twee personen zijn overleden, twee personen zijn om het leven gebracht. Door een man en vrouw die dachten dat de wereld van hen was. Ze hebben een iemand het hoofd ingeslagen, de ander gewurgd. Ze genoten van het geld en verbleven in dure hotels. Ze leven, zoals ze zelf zeggen, als Bonnie en Clyde.

Inmiddels zit iedereen weer op zijn plek. Dat betekent dat we verder gaan.

Dan zijn we toe aan het requisitoir van de officier van justitie, met daarin ook de strafeisen. Maar eerst: pauze.

De rechter is ook benieuwd hoe de verdachten inmiddels hun tijd doorkomen in de gevangenis. Bill C. geeft aan dat hij vooral veel werkt. "Hele dagen. En soms leg ik een puzzel of kijk ik tv. Ik voel me lichamelijk en geestelijk een stuk beter nu ik ben gestopt met alcohol en drugs."

Dat laatste zegt ook Sharona. "Door detentie ben ik zo uit dat drugsgebruik getild. Dat was me zelf nooit gelukt. Ik heb er dus echt iets aan gehad." Verder vertelt ze veel te lezen. "Ik ga vaak naar de bibliotheek in de gevangenis."

De rechter vraagt Bill C. of hij in het leven niet is behoorlijk afgegleden.

Bill C. "Dat klopt."

Rechter: "Heeft u daar een verklaring voor?"

Bill C.: "Dat komt door overtollig alcohol- en drugsgebruik. Dan zak je af. Het is een waarschuwing voor andere mensen."

Rechter: "En u was niet in staat om het tij te keren?"

Bill C.: "Blijkbaar niet."

Bill C. is na zijn arrestatie opgenomen geweest in het Pieter Baan Centrum. Daar heeft hij geweigerd om mee te werken aan een psychisch onderzoek.

Wel is volgens rapporteurs duidelijk dat hij een man met twee gezichten is. Aan de ene kant had hij langdurige relaties en was hij goed in zijn werk in de bouw. Aan de andere kant gebruikte hij al vanaf jonge leeftijd veel alcohol. De rapporteurs schrijven over trekken van borderline en een narcistische stoornis.

De rechter behandelt het psychisch rapport over Sharona de J. "De rapporteurs concluderen dat u een persoonlijkheidsstoornis heeft met kenmerken van borderline en narcistische trekken." Daarnaast was ze verslaafd aan harddrugs, als cocaïne en heroïne.

Ook komt de jeugd van Sharona, die werd geboren als jongen, aan bod. Haar moeder omschrijft haar volgens de rechter als 'iemand die snel overprikkeld raakte en niet binnen de lijntjes liep'. Na haar transitie, werkte Sharona als prostituee. "Dat zag u als bevestiging van uw vrouwelijkheid. En u verdiende er goed mee." Dat bevestigt Sharona. "Ik had een goed salaris."

De verdachten krijgen de mogelijkheid om te reageren op het spreekrecht van de nabestaanden. Bill C. biedt zijn excuses aan: "Het had nooit mogen gebeuren." Sharona de J. houdt het kort. "Alles wat ik nu zeg, daar hebben de nabestaanden niks aan. Ik had toen in moeten grijpen en dat heb ik niet gedaan."

Na een schorsing van een kleine twintig minuten, gaat de zaak weer verder.

Ook de dochter van Van Ommeren maakt gebruik van haar spreekrecht. Omdat ze zelf te emotioneel is, doet haar advocaat het woord. "Niemand voelt de pijn die ik voel. Mijn vader is me afgenomen door mensen die uit waren op geld en plezier. Mijn vader had door een verslaving een donkere periode. Maar hij heeft gevochten om daaruit te komen. Hij was trots op zijn werk en huisje en werd steeds meer een vader voor mij, en opa voor zijn kleinkinderen. Dat is allemaal weg."

"Sinds die tijd is alles veranderd. Ik ken mezelf niet meer terug. Ik was een vrouw die midden in het leven stond, maar leef nu teruggetrokken. Ik heb last van angsten en durfde lang niet alleen de straat op. Ik heb paniekaanvallen, slaap slecht en ben altijd doodmoe. Contact met een psycholoog hielp niet. Als kleine meid wilde ik in Amsterdam wonen, nu wil ik er weg. Maar dat kan niet voor mijn kinderen. Ik leef nog voor hen, niet meer voor mezelf."

De zus van Van Ommeren maakt gebruik van haar spreekrecht, meerdere keren overmand door emoties. "Ik spreek namens de zussen, broer en andere familieleden van Benito. We zijn samen opgegroeid in een hecht gezin. Normen en waarden stonden hoog in het vaandel tijdens onze opvoeding. Wij hadden zeer hechte band. Onze broer Benito was liefdevol, zorgzaam, behulpzaam, eerlijk, rechtvaardig en hield veel van sport. Hij was een vriendelijke goedzak en bood altijd een luisterend oor. Hij dacht aan anderen en motiveerde hen op een positieve manier."

"Het is heel wrang dat juist deze prachtige eigenschap hem noodlottig is geworden. Er is op gruwelijke wijze misbruik gemaakt van zijn goedheid en zwakte. Hoe hebben ze zo'n lieve man dit kunnen aandoen? We snappen het niet. Bij de vorige zitting benoemde een van de verdachten zelfs hoe lief hij was. Hoe kun je dat dan doen?" Tot slot gaat ze nog in op hoe de moord volgens de nabestaanden voorkomen had kunnen worden. "De verdachten waren al bekend bij de politie en werden al verdacht van moord. Als er eerder was ingegrepen... Dat kunnen we niet begrijpen."

Na de dood van Van der Willigen, gebruikten Bill en Sharona zijn bankpas en vroegen ze zelfs extra creditcards aan. In totaal gaat het om iets meer dan 90.000 euro dat ze in de weken na de moord gebruikten. De Rabobank heeft dat bedrag overgemaakt aan de nabestaanden van Van der Willigen.

Ook de advocaat van de nabestaanden van Van der Willigen komt nu aan het woord. Zo gaat hij door de zogeheten vorderingen, de schadevergoedingen die de nabestaanden eisen van de verdachten.

Daarnaast staat de advocaat stil bij de gevolgen voor de zoons van Van der Willigen. Zeker een van hen zou sinds de gebeurtenissen van mei 2021 niet meer kunnen werken zoals voorheen. "Iedere vorm van menselijkheid was de daders vreemd. Tijdens het slaan met de hamer kwam het slachtoffer nog omhoog, maar geen van beiden heeft toen bedacht om te stoppen.

Een vriend van Willem van der Willigen leest een verklaring op namens een van zijn zoons. "Binnenkort komt er hopelijk een eind aan een loodzware periode. Loodzwaar, omdat zoveel lugubere details aan de orde komen. Omdat er een rem op onze emoties moet zitten. Omdat we moeten onderdrukken om het uit te schreeuwen van frustratie en boosheid. Ik ben kwaad en voel machteloosheid. Mijn vader is vermoord. Bruut, meedogenloos en onmensenlijk."

En tegen Bill en Sharona: "Jullie hebben mijn vader afgenomen. Maar mijn haat krijgen jullie niet."

De rechter lees de doodsoorzaken van Van der Willigen en Van Ommeren voor. Dat zorgt voor emotie bij nabestaanden. Bij Van der Willigen was er sprake van heftige verwondingen aan zijn hoofd. Zo waren onder meer zijn voorhoofd, ogen, kaak en tongbeen gebroken of zelfs verbrijzeld. "Ook lag er een kussen op zijn hoofd. Mogelijk is het slachtoffer dus ook gesmoord."

Bij Van Ommeren waren onder meer bloeduitstortingen om zijn hals te zien. Eerder verklaarde Bill C. dat hij hem met een riem wurgde.

De officier van justitie vraagt zich af waarom Bill C. tijdens de zitting plotseling wél vertelde wat er gebeurd was in het voorjaar van 2021.

Bill C.: "Dat was op advies van mijn advocaat. Zij zei: 'Spreek erover'".

OvJ: "Maar waarom dan niet eerder? We hebben te maken met veel nabestaanden die duidelijkheid willen."

Bill C.: "Uit schaamte."

OvJ: "Maar waarom nú dan pas? Er waren al zo veel eerdere momenten."

Bill C.: "Ik heb er heel lang over na kunnen denken."

De officier van justitie vraagt zich af waarom Bill C. alleen op concrete vragen wil antwoorden en niet gewoon vertelt wat er in die periode is gebeurd. "Ik weet het gewoon echt niet meer", geeft C. aan. "Ik heb het geprobeerd, maar ik kan het niet terughalen." Hoe dat komt? "Door zwaar alcohol- en drugsgebruik." Naar eigen zeggen herinnert C. zich weinig tot niets meer van de acht weken voor de moord op Van der Willigen. Hij gebruikte in die periode zo'n 10 gram cocaïne per dag.

We zijn weer begonnen. We horen eerst meer over het laatste verhoor van Bill C. van afgelopen april. Waar hij in de rechtbank in januari nog uitgebreid vertelde over wat er zich die avond in Lieshout afspeelde, verklaarde hij tijdens dat verhoor juist weer zich weinig te herinneren. Dat zou komen door de lange tijd die inmiddels is verstreken, en zijn gebruik van drank en drugs.

Het blijkt voor aanwezigen in de zaal lastig om de rechter te verstaan. Daar wordt een snelle oplossing voor gezocht. Tot die tijd wordt de zaak kort geschorst.

De rechter gaat eerst door de formaliteiten. Zo wordt doorgenomen welke bewijsstukken nog zijn toegevoegd aan het dossier. Ook gaat ze in op het verdere verloop van de zaak. Zo maakt ze bekend dat de uitspraak in principe volgt op 5 december.

De zaak gaat een half uur later dan gepland van start. In de zaal zijn ook veel nabestaanden aanwezig. Zo zitten de zoons van Van der Willigen en de dochter van Van Ommeren beneden in de zaal. De rest van de familie van Van Ommeren zit boven op de tribune. De rechter benadrukt dat sommige dingen die vandaag besproken zullen worden, lastig voor hen zullen zijn om te horen.

Bill en Sharona zitten, net als bij de eerdere zitting begin dit jaar, ver uit elkaar. Naast nabestaanden, is er ook veel pers aanwezig.

De zaak draait om het lugubere liefdesverhaal tussen Bill C. uit Rosmalen en transseksueel Sharona de J. Zij werkte als prostituee. Nadat Bill door een huurschuld zijn huis kwijtraakte, trok ze in bij een klant: oud Vlisco-topman Willem van der Willigen (70) uit Lieshout. Iets wat Bill niet kon verkroppen. Verscheurd van verdriet reed hij een paar dagen later vol drank en drugs naar Lieshout. Hij klom over het hek, trof Sharona in de keuken, ging vervolgens met een hamer naar de slaapkamer en sloeg Van der Willigen dood in zijn slaap.

De weken daarna bleef het stel in de villa wonen. Sharona ontving daar zelfs klanten, terwijl Van der Willigen daar nog altijd dood lag. Later vluchtte het stel naar Amsterdam. Eerst naar luxe hotels, daarna via een bed and breakfast naar Amsterdammer Benito van Ommeren. Hij bood het stel onderdak in ruil voor geld en drugs. Toen dat op was en hij wilde dat de twee weer zouden vertrekken, werd ook hij vermoord.