Ruth is gouden buur van Brabant: 'Tot mijn grote schrik en verbijstering'
"Ik ben de gouden buur", zegt Ruth met oprechte verbazing over de eer. "Tot mijn grote schrik en verbijstering", geeft ze ook toe.
"Als kinderen hun huissleutel kwijt zijn, bellen ze altijd bij mij aan."
Zondag werd Ruth, ter ere van burendag, gekroond tot de beste buurvrouw van Noord-Brabant. Een verkiezing van buurtapp Nextdoor. In het speeltuintje om de hoek had de buurt de boel versierd: "Toen ik aan kwam lopen zag ik allemaal tafeltjes, vlaggetjes, taart en heel veel mensen", vertelt ze zelf. "Ik dacht dat er een trouwerij gaande was. Dat dit voor mij zou zijn, kwam niet in me op."
In haar ogen is wat zij allemaal doet voor de buurt niet meer dan vanzelfsprekend. Daarom schrok ze er een beetje van dat ze er zo voor in het zonnetje werd gezet. "Ik vind het een beetje onzin", zegt ze. "Ik doe toch helemaal niet zo veel?"
"Ze verbindt mensen in de wijk echt aan elkaar."
Maar daar steekt buurtgenote Monique meteen een stokje voor: "Jawel hoor, ze heeft maar liefst zeven huissleutels van mensen die hier in de straat wonen. Voor iedereen zorgt ze voor de plantjes of huisdieren en ze is altijd vrolijk. Ze verbindt mensen in de wijk echt aan elkaar."
Ruth wordt op haar beurt meteen weer verlegen. "Ik ben met pensioen", lijkt ze haar goede daad te willen verdedigen. "Waarom zou ik mensen niet helpen? En ik houd van mensen, ik vind het contact heel leuk." Monique vertelt dat de meeste mensen haar ook goed weten te vinden. Ruth: "Ja heerlijk, als kinderen hun huissleutel vergeten, bellen ze bij mij aan", zegt ze glimlachend.
"Ik vind het ook een eng idee dat ik de vriendelijkste buur van Brabant ben."
Toch een beetje trots pakt ze de prijs erbij. Op de award staat: beter een gouden buur dan een verre vriend. Door buren zoals jij wordt de buurt fijn om in te wonen.
Ook laat ze zien hoeveel bloemen, cadeaubonnen en chocola ze van buren gehad heeft. "En zelfs van de burgemeester en mijn thuishulp!" Het ontroert haar: "Ik moet er gewoon van huilen, want ik denk: ik heb dat helemaal niet verdiend. Dat is toch automatisch dat je dat voor andere mensen doet?"
Dat laatste baart haar ook een beetje zorgen. Dat ze de gouden buur van de straat is, begint ze langzaam te accepteren. "Maar dat ik het van heel Brabant ben, vind ik ook wel een eng idee. Is er niemand in de hele provincie die het beter doet dan ik?" Bemoedigend knipoogt ze: "Ik mag toch hopen van wel."