"Ja ik ben gepest", begint Bianca. "Het begon toen ik een jaar of 6 was en duurde de rest van de lagereschooltijd. Ik weet niet waarom ik eruit gepikt werd. Ik denk omdat ik de kleinste was. Het ergste moment was toen ik door het pestclubje werd opgewacht en in elkaar geslagen werd met een houten plank. Ik was helemaal bont en blauw en kon niet meer recht lopen."

Bianca voelde zich onveilig op school en totaal niet serieus genomen. "Leraren zeiden: 'Ga maar langs de ouders van de pestkop.' Alsof je dat durft. Toen mijn moeder het te gortig vond worden en inderdaad langsging, veranderde dat weinig. Die ouders hebben de pestkop op zijn kop gegeven, maar een dag later zag ik het clubje weer even vrolijk met elkaar spelen, terwijl ik nog steeds niet normaal kon lopen."

Op de middelbare school ging het beter, maar Bianca was al veranderd door het gepest. "Ik wil het iedereen naar de zin maken. Ik kan geen nee zeggen. Ik laat over me heen lopen." De rest van haar leven verliep erg stroef.

Als Bianca hierover vertelt klinkt een zucht. "Het zou me niet verbazen als dat gepest op de basisschool me zo kwetsbaar heeft gemaakt dat ik daardoor doelwit werd voor anderen met slechte bedoelingen. Ik denk dat je kwetsbaarheid kunt uitstralen. Alles bij elkaar heeft ervoor gezorgd dat ik nu al een paar jaar een posttraumatische stressstoornis heb. Ik slaap slecht, heb nachtmerries, huilbuien en ben vaak in mezelf gekeerd. Ik heb al zoveel therapie en gesprekken over al deze narigheid gehad, maar ik kan het nog steeds niet achter me laten."

Bianca's zoon leek even hetzelfde te overkomen. Ook hij werd vanaf zijn zesde gepest. "Ik denk omdat hij net als ik klein is. Een keer werd hij bedreigd met een mesje dat op school werd gebruikt. Uiteraard net op het moment dat de leraar even uit zicht was. Mijn zoon schopte uit woede de bedreiger van zijn stoel en werd de klas uit gestuurd. 'Ik was er niet bij, los het maar op als ouders onderling', zei de schooldirecteur. Dit voelde zo onrechtvaardig, zeker omdat ik vooraf al had geklaagd over het gebruik van dat mesje op school."

Bianca denkt niet dat haar inmiddels volwassen zoon nu nog lijdt onder het gepest van destijds. "Al vind ik wel dat hij wat toleranter mag zijn. Als iemand het een keer in zijn ogen verpest heeft, komt het ook nooit meer goed."

Bianca gelooft niet dat pesters ooit beseffen wat ze aanrichten. "Het heeft een bang vogeltje van me gemaakt, terwijl ik zo graag vrij en onbevangen wil zijn." Ze weet ook niet hoe pesten opgelost kan worden. "Ik raak ieder jaar wat gefrustreerd tijdens zo'n campagneweek tegen het pesten met overal posters op scholen, want ondertussen verandert er zo weinig. Pesten kan jaren later nog doorwerken. Wie dat beseft, komt vanzelf in actie. Ik hoop dat mijn verhaal daaraan bijdraagt."