Gerrie en Geert, nu allebei 91, zaten samen op het Gemeentelijke Lyceum Eindhoven. Als 15-jarigen zagen ze elkaar op het schoolplein. “Ik vond het meteen een knappe jongen”, vertelt Gerrie. Ook Geert zag haar meteen zitten: “Onze blikken kruisten elkaar. Het was een mooie meid.”

Vijf jaar lang hadden ze een relatie, maar het moest allemaal stiekem. Gerrie was namelijk katholiek en Geert protestant. Uiteindelijk kwamen de ouders van Geert erachter en werd hij weggestuurd naar Amsterdam. Het hart van Gerrie brak. “Mijn wereld stortte in”, vertelt ze. Ze zag het niet aankomen. “Het was verschrikkelijk, je verwacht het niet.” Geert was iets minder rouwig. “Ik heb heel Brabant weggeduwd. De hele relatie werd bepaald door angst”, legt hij uit.

De twee gingen verder met het leven. Gerrie in Eindhoven en Geert in Amsterdam. Ze trouwden allebei met iemand anders en kregen kinderen. Zeventig jaar later vonden ze elkaar terug. Een krant vroeg aan Gerrie of ze iets wilde schrijven over haar oude school. Dat artikel kwam terecht bij Geert, dankzij zijn zus. “Ik zag haar naam staan bij het artikel en dacht: goh, zij leeft dus nog! Haar zou ik wel weer eens willen zien", vertelt hij.

Uiteindelijk kwam hij aan haar nummer. Het duurde wel even voor hij haar te pakken kreeg, want een onbekend nummer neemt Gerrie niet op. Maar na vijf oproepen werd ze toch nieuwsgierig. “En wat was het fijn om haar stem weer te horen”, zegt Geert. “Na dat eerste gesprek dacht ik: hij heeft aan me gedacht”, reageert Gerrie.

De twee, die inmiddels beiden hun partner hebben verloren, praten bij en besluiten elkaar te ontmoeten. Het is een mooie hereniging en het voelt al snel als vanouds. “Ik was continu weer aan vroeger aan het denken”, vertelt Geert. “De liefde kwam weer helemaal terug.” Ook voor Gerrie was de klik er weer meteen. “Ik denk dat die liefde nooit echt is weggeweest. Die is altijd bewaard gebleven.”

Inmiddels wonen ze meer dan twee jaar samen in Eindhoven. Ze wandelen, gaan uit eten of boeken een hotelletje voor een paar dagen. “Ze is mijn baken”, vertelt Geert. Voor Gerrie kan het geluk ook niet meer op. “Mijn kinderen zeggen dat ik weer lach.”