Toen Gerald een baby was, werd de zeldzame stollingsstoornis hemofilie bij hem vastgesteld. Een erfelijke ziekte waarbij je lichaam niet het zogenoemde stollingsfactor 8 aanmaakt. Gerald probeerde in zijn jeugd zo normaal mogelijk te leven, al was dat moeilijk vanwege de vele ziekenhuisopnames.

Met de gymles bijvoorbeeld kon hij niet meedoen omdat een kans op een bloeding te groot was. Als tiener moest hij veel dingen laten, onder andere omdat hij nauwelijks kon fietsen. Uitgaan was gezien zijn zwakke gewrichten soms zelfs gevaarlijk.

Na de mavo kon hij zijn vervolgstudie niet afronden omdat hij vaak in het ziekenhuis lag. Werken zou nooit mogelijk zijn, was de gedachte. "Toen het UWV een Wajong-uitkering verstrekte, waren ze verrast door mijn antwoord. De arts had nog nooit meegemaakt dat iemand een uitkering teruggaf. Ik wilde gewoon werken voor mijn geld.”

Gerald werkte in de varkenshandel van zijn vader Sjaak en maakte van zijn nadeel een voordeel. “Ik had zo’n slechte knieën dat ik mank liep. Het voordeel was dat mensen me zo onthielden. Opvallen was belangrijk in de in- en verkoop. Misschien dat ze me de handel daardoor ook eerder gunden.”

Gerald nam het roer over en er brak een drukke periode aan. Toen hij zijn bedrijf verkocht, bleef hij in loondienst werken, maar daar moest hij in 2013 mee stoppen. “Ik voelde mijn knie helemaal vol met bloed stromen. Ik ben naar de auto gestrompeld en moest twee dagen met mijn been omhoog liggen. Sinds 1987 kan ik zelf mijn medicijn inbrengen door middel van een infuus. Dit aneurysma heb ik later nog twee keer gehad, de laatste keer viel ik bijna flauw van de pijn.”

De UWV-arts was heel duidelijk. “Ik had jaren eerder al een knieprothese moeten krijgen, maar mede door angst wilde ik dat niet. Nu kon het niet anders, mijn knie was helemaal versleten. Ik werd na twee jaar ziektewet arbeidsongeschikt verklaard. Dat wilde ik niet, maar ik had geen keuze. Ik ben niet iemand om stil te zitten en dus ben ik gaan werken in een tafeltenniswinkel."

Tafeltennis heeft hem altijd geholpen als uitlaatklep. "De sport loopt als een rode draad door mijn leven. Toen ik een jaar of 16 was, moest ik stoppen vanwege slechte knieën en ellebogen. Ik werd trainer en voorzitter van een vereniging. Toen ik wat ouder was en er goede medicijnen waren, ben ik weer zelf gaan tafeltennissen.”

Dat staand tafeltennissen ruilde hij na zijn knieoperatie in 2013 in voor de rolstoel. “Ik had het nog nooit gedaan en mensen verklaarden me in het begin voor gek. Maar waar een wil is, is een weg.” Sinds 2016 draait hij een fulltime programma op Papendal en doet hij mee aan para wereldranglijstoernooien. Onlangs was hij nog actief op het EK paratafeltennis.

“Ik heb natuurlijk de nodige tafeltenniservaring, maar in een rolstoel is het een ander spel. Ik raak nooit uitgeleerd, er zijn altijd details om aan te werken.”

Het eeuwige leven als rolstoeltafeltennisser heeft hij niet. Lichamelijk gaat het nog best goed, al heeft hij wel last van onder andere artrose en ‘armen die zo krom zijn als een hoepel’. Zijn grote doel is de Paralympische Spelen 2024 in Parijs. "Ik ga er volle bak voor om me proberen te kwalificeren."