Mariam werkt in de zorg en werkt soms zestig uur per week om de eindjes aan elkaar te knopen. Ze heeft drie zonen van 15, 14 en 12 en een dochter van 8. Haar man overleed op jonge leeftijd. Sindsdien zorgt ze alleen voor haar kinderen.

Voordat ze de boot op gingen naar Marokko, werden ze gecontroleerd door de Spaanse douane. "Eerst dacht ik dat het om een formaliteit ging", blikt Mariam terug. "Toen we na een uur nog stonden te wachten , vroeg ik wat er aan de hand was en dat onze boot bijna zou vertrekken. “Ze vertelden dat ze dachten dat dit niet mijn kinderen waren. ‘Je gaat vandaag niet met de boot mee’, zei de agent. Toen kwam de schrik wel bij me binnen.”

Het gezin werd onder politiebegeleiding meegenomen naar het bureau. “Mijn kinderen waren doodsbang”, zegt ze. “Ik liet ze achter in de auto, vastbesloten alles te regelen zodat we verder konden met onze reis. Na een tijdje kwam het hoge woord eruit: ‘Jouw zoons staan gesignaleerd bij Interpol’.”

Mariam was verbijsterd. "Eerst lachte ik er zelfs om, het was zo volslagen idioot. Ik bedoel: Interpol, dat is iets voor criminelen, niet voor minderjarige kinderen.” De Tilburgse moest haar kinderen uit de auto halen, het bureau in. Toen ze dat weigerde, ontstond er volgens haar een dreigende situatie waarbij zelfs een wapenstok werd getrokken.

“Ik schiet nog steeds vol als ik eraan terugdenk”, zegt ze. “Huilend kwamen ze op me af gerend. Een van mijn kinderen heeft autisme en hij trilde over zijn hele lichaam, totaal van slag. De politie dacht dat hij zich aanstelde. Leg maar eens in het Spaans uit dat een kind autisme heeft, terwijl je de taal niet spreekt.” Ze belde met het Nederlandse consulaat in Spanje voor hulp, maar kreeg te horen dat ze niets voor haar konden doen.

Toen opeens, na vijf uur, konden ze gaan. “We kregen onze paspoorten terug en dat was het. Geen uitleg, geen excuses, niks.” Ontredderd stond het gezin ’s avonds op straat. “Ik ben op zoek gegaan naar een hotel waar we konden slapen, want de boot was al lang vertrokken. De kinderen wilden alleen maar terug naar Nederland, uit angst, maar ik hield me groot en zei: 'Nee jongens, de vakantie gaat gewoon door. We gaan genieten en het komt goed.'

Eenmaal in de hotelkamer kwamen ook bij Mariam de emoties los. “Ik heb gevochten als een leeuw om ervoor te zorgen dat we veilig waren, maar het heeft veel met me gedaan”, zegt ze huilend.

De volgende dag kocht ze nieuwe boottickets. “We hebben er het beste van gemaakt. Maar toen we op de terugreis bij de douane kwamen, greep de paniek ons opnieuw bij de keel."

Mariam is het vertrouwen in het rechtssysteem kwijt. “Gelukkig is het met een sisser afgelopen”, zegt ze. “Maar hoe komen mijn kinderen op zo’n verdenkingslijst terecht? Spreek ons dan hier aan, als we ergens van verdacht worden. Laat ons niet naar een vreemd land reizen, waar je de taal niet kent en je jezelf niet kunt verdedigen.” Ze heeft een advocaat in de arm genomen, vastbesloten hier werk van te maken. Ze heeft geen idee waar haar zoons van worden verdacht.

Het geval staat niet op zichzelf. Rayan uit Tilburg werd een paar maanden geleden in zijn hotelkamer gearresteerd in Spanje toen hij met zijn vrouw met vakantie was. Bijna twee maanden zat hij vast, op verdenking van betrokkenheid bij een terreurcel in Arnhem. Rayan denkt dat Nederland onjuist informatie heeft gedeeld met Spanje.

Uit privacy-overwegingen gebruiken we niet de echt naam van Mariam en Rayan.

LEES OOK:

Tilburger zit in Spaanse cel, familie probeert hem wanhopig vrij te krijgen

Al ruim vijftig dagen vast in een Spaanse cel: 'Mijn leven is vernietigd'

Tilburger die ruim vijftig dagen vastzat in Spaanse cel is vrijgelaten