Gonnie fotografeert op begrafenissen: ‘Mensen kijken vaak verbaasd op’
Gonnie fotografeert al 25 jaar, maar brengt pas twee jaar begrafenissen in beeld. Ze begon ermee toen haar zus overleed op 52-jarige leeftijd. “Er waren ongeveer 800 mensen en een fotograaf bij. Het was vastgelegd, maar tot op de dag van vandaag hebben we daar geen foto’s van ontvangen”, zegt ze. “Hoe waardevol was het geweest als we die wel hadden gehad?”
Daarop besloot ze het roer om te gooien en zelf te beginnen als afscheidsfotograaf. Van het sluiten van de kist, het aankleden van een overleden dierbare tot de uitvaart zelf, alles legt ze vast als de nabestaanden dat willen. “In zes dagen tijd komt er zoveel liefde bij kijken. Over alles wordt nagedacht. Van de kist tot de muziek en de locatie.”
"Hoe mooi is het dat je nog iets kunt vastpakken van het laatste moment?"
Wie denkt dat Gonnie simpelweg huilende mensen fotografeert, heeft het mis. “Alleen maar huilende mensen is afschuwelijk om te zien. Ik focus me meestal op het vastpakken van handen en de steun die mensen aan elkaar hebben. Maar er wordt vaak ook gelachen en dat wil ik ook vastleggen.”
Foto’s van het afscheid kunnen volgens Gonnie helpen bij de rouwverwerking. “Mensen vallen in de periode na het afscheid in een zwart gat. Er is ontzettend veel geregeld in een drukke periode. Dan is het in één keer klaar en volgt pas de rouw. Hoe mooi is het dat je nog iets kunt vastpakken van het laatste moment? Dankzij zulke foto’s maak je het bespreekbaar.”
"Ik heb het soms lastig als er kleine kinderen bij zijn."
Gonnie probeert altijd zo onopvallend te werken. “Ik ben niet onzichtbaar, maar probeer wel op de achtergrond met de menigte mee te bewegen,” legt ze uit . Soms wordt het ook haar even te veel. “Vooral als er kleine kinderen bij zijn”, zegt ze. Maar op die momenten probeert ze op te gaan in de technische aspecten van haar werk. “Dan ga ik bewegen en verleg ik mijn aandacht even. Ik let dan bijvoorbeeld wat meer op de handen.”
Mensen reageren soms nog verbaasd als Gonnie op een begrafenis verschijnt. Door erover te vertellen hoopt ze dat mensen haar aanwezigheid normaler gaan vinden. “Niet alleen voor mezelf en mijn collega’s, maar ook voor nabestaanden die na het afscheid terug kunnen kijken naar mooie foto’s."