Dinsdag kreeg hij de Waterschoot van der Gracht-penning uitgereikt, voor zijn jarenlange inzet om geologie onder de aandacht te brengen bij een breed publiek. Het is het hoogste eerbewijs dat er is voor aardwetenschappers in ons land.

"Ik was helemaal verbijsterd en had nooit verwacht dat ik in dat mooie rijtje van voorgangers mocht komen staan", reageert René Fraaije verguld. "Ik viel helemaal stil toen ik dat telefoontje kreeg."

Die fossielen die hij 53 jaar geleden als klein jongetje vond, liggen nog altijd te pronken in een vitrinekast in het museum. Verder kan het publiek zich vergapen aan een imposante collectie dinosaurus-skeletten en andere schatten uit het verleden.

Sinds afgelopen zaterdag zijn er echte dinosaurusveren tentoongesteld, een bijzonder staaltje geschiedenis van 100 miljoen jaar geleden, opgegraven in Myanmar. Nooit eerder waren zulke overblijfselen in Nederland te zien.

In het prepareerlaboratorium, dat ook toegankelijk is voor het publiek, worden oude botten uit stenen gehaald. Van de twee meter lange onderkaak van een reusachtige salamander die hier 200 miljoen jaar geleden rondliep, tot piepkleine krabbetjes uit Cyprus die je met het blote oog nauwelijks kunt zien.

“Zo ben ik ooit ook begonnen, turend door een microscoop”, vertelt de directeur. “Ik heb het hier voor het zeggen, maar soms zou ik nog best van stoel willen ruilen, hoor." Alles wordt zorgvuldig schoongemaakt, en als alles dan uit het steen is gehaald, kan het dier worden opgezet.

Het museum wordt gerund met een team van enthousiaste vrijwilligers. Ze komen van heinde en verre om hier te kunnen werken, zelfs uit Amsterdam en Rotterdam. "Het is een heel fijn team. We doen het niet alleen met ons hoofd, maar ook met ons hart."

Jongeren die ooit stage liepen bij het museum, vinden werk over de hele wereld. "Sommigen werken nu in Finland, Duitsland en Amerika, en we blijven contact houden. Dat is ook goed voor ons netwerk en het museum", aldus René.

De twee broers van de directeur zijn nog steeds fanatiek fossielenzoekers. Ze kwamen laatst terug met een versteende knol uit Nieuw-Zeeland. Daarin bleek een prachtige krab te zitten van 15 miljoen jaar oud, die vrijwilligster Yvonne Coolen met precisie en geduld wist bloot te leggen.

Iedere week rijdt Yvonne zeventig kilometer vanuit haar woonplaats naar Boxtel om schatten uit het verre verleden te prepareren. “Heel verdiend", zegt ze over de onderscheiding. "Hij stimuleert anderen om verder te leren, daarmee heeft hij veel bereikt."

Volgend jaar bestaat het Oertijdmuseum 25 jaar. Meer dan 80.000 bezoekers nemen er ieder jaar een kijkje. "De helft van de bezoekers is jong, tussen de 4 en 12 jaar oud. Dat is fantastisch, want daar kunnen we het zaadje leggen voor de toekomst", vertelt een trotse museumdirecteur.