De dood van Mike, 30 jaar geleden, blijft Jennifer altijd bij en is een rode draad in haar leven. Nu, 50 jaar oud en een dochter van 23, kan ze zonder tranen terugkijken op de tragedie.

“Meteen na het dodelijke ongeluk van Mike ging ik in een bubbel en stopte ik alle emoties weg”, vertelt ze over die tijd in de jaren negentig. “Ik wilde het niet voelen en ben gaan reizen om uit te vinden wie ik was. Ik heb ook jarenlang gefeest om maar niet aan mijn eigen gevoel te denken.”

Jennifer was net 20 geworden, toen Mike in Hapert de dood tegemoet sprong. “Hij heeft een fout gemaakt. Hij wilde een speciale sprong doen en zat alleen aan zijn harnas vast en niet ook aan zijn enkels. Hij heeft die musketonhaak niet goed vastgedraaid, waardoor hij tijdens de sprong loskwam van het bungeekoord en naar beneden viel.”

De Markt in Hapert was bomvol die zondag in september 1993, want het was Boerenmert en bungeejumpen was nog zo nieuw dat veel mensen dat eens met eigen ogen wilden zien. “We werkten allebei voor G-Force Promotions uit Den Bosch. Mike had een keer bij hen gesprongen in de Beekse Bergen en was zo enthousiast dat hij daar wilde gaan werken. Dat deed hij naast zijn baan bij Michelin. Ik ging ook meehelpen. Ik stelde de mensen beneden gerust en checkte of ze goed vastzaten. Hij ging met ze naar boven.”

“Ik heb tientallen sprongen gemaakt in die tijd en hij misschien wel honderden. Samen maakten we ook duo-sprongen. Hij was een durfal en zocht altijd het randje op. 'See you in hell', riep hij als hij een sprong maakte.”

Net voor het bungeeteam naar de Boerenmert in Hapert ging, waren Mike en Jennifer samen met de eigenaar van G-Force en zijn vrouw en een goede vriend van Mike op Ibiza. “Daar hebben we drie weken gestaan met een kraan bij de haven. Wij sprongen altijd boven water en als je dat wilde konden we je precies met je hoofd in het water laten komen. Het was er superdruk. Elke dag wilden talloze mensen een sprong maken.”

Maar, op Ibiza besloot Jennifer dat ze nooit meer wilde springen. “We sprongen samen naar beneden en we hoorden een harde knak in het bungeekoord. Ik was zo geschrokken en ben meteen gestopt. Mike ging door. Dat bungeekoord hebben we meteen weggedaan.”

Meteen na hun trip naar Ibiza ging het team van G-Force naar de Boerenmert in Hapert. “Omdat daar geen water was, legden we maar een luchtkussen onder de kraan”, weet Jennifer nog. “Er hadden al wat mensen gesprongen, toen Mike zijn demonstratie ging doen. Hij ging naar boven, maar het ging mis. Ik heb hem zien vallen en zag ook hoe hij erbij lag op de grond. Daarna werd alles afgeschermd en werden wij opgevangen. Remko, die met Mike mee naar boven was gegaan, moest daar uren blijven, omdat er onderzoek moest worden gedaan.”

Daarna volgde een zware gang naar de moeder van Mike in Den Bosch. “Mike was haar enige kind. Zij was nooit zo blij met zijn hobby en toen ze mij voor de deur zag staan, samen met de politie, wist ze al hoe laat het was. Ze schreeuwde en gilde meteen.”

De crematie van Mike een week later werd druk bezocht. Helemaal in zijn geest was er een witte begrafenisauto, zwarte rozen en zijn muziek: Rage against the Machine en Red Hot Chilli Peppers. “Hij had al eens gezegd hoe hij het wilde. Zijn as oproken en feestvieren. Dat met die as hebben we niet gedaan, maar er werd wel flink gedronken.”

“Daarna ben ik veel gaan reizen”, vertelt Jennifer. “Israël, India. In totaal ben ik wel vier jaar weggeweest. Ik ging op zoek naar mezelf, naar zingeving. Pas op mijn 38ste, na veel feesten en talloze baantjes heb ik het roer omgegooid. Ik ben naar de AA (Anonieme Alcoholisten) gegaan en toen pas ontdekte ik hoe diep het overlijden van Mike zat bij mij. Ik had al die jaren alles weggestopt.”

Jennifer ging opleidingen doen en werd coach. “Ik heb al die nare ervaringen omgezet in wijsheid en kracht. En nu help ik anderen. Eerst in een kliniek en nu, sinds een paar jaar, heb ik een eigen praktijk in Den Bosch, Rahealing. Ik coach mensen en leer ze omgaan met hun nare herinneringen en breng ze weer in contact met hun innerlijke kracht.”

Nu, na dertig jaar, kan Jennifer dan ook rustig terugkijken op de dood van haar vriend. “Ik kon bijvoorbeeld niet kijken naar een film waarin gesprongen werd van hoogte. Door EMDR-therapie ben ik daar van afgekomen. Ik ben vorig jaar in Spanje gaan paragliden om weer geconfronteerd te worden met hoogte. Ik was superzenuwachtig, maar het was fantastisch. Nu heb ik mijn angst overwonnen."

Met andere mensen uit de omgeving van Mike is het minder goed gegaan, weet Jennifer. “De eigenaar van het bedrijf is meteen gestopt met bungeejumpen. Hij heeft zich het ongeluk erg aangetrokken. En ook voor zijn moeder was het heel zwaar. Ze was daarvoor al gescheiden en verloor door dat ongeluk haar enige kind.”

Jarenlang verwerkte Jennifer het ongeluk van Mike in haar eentje. “Nu besef ik dat het verhaal van Mike’s dood het verhaal is van veel meer mensen. Er waren bijvoorbeeld duizenden mensen in Hapert. Zij hebben dit ook allemaal meegemaakt.”

Jennifer kon jaren niet naar de foto’s van haar tijd met Mike kijken. Dat lukt nu wel. In haar praktijk in Den Bosch kijkt ze de foto’s van Ibiza nog eens terug. “Moet je zien hoe we die banden om de enkels vastmaakten. Dat was echt de begintijd.”

In haar praktijk ontvangt ze nu als coach dagelijks mensen. “Door al mijn ervaringen in het leven kan ik nu anderen helpen om zichzelf te vinden.” Als ze dit vertelt, glimt ze. De verwerking van Mike’s dood en haar jarenlange zoektocht naar haarzelf heeft haar ook veel opgeleverd. “Ik was gewond, maar niet gebroken. Gelukkig had ik de kracht om er zelf uit te komen.”

LEES OOK:

Bungeejump ging 30 jaar geleden vreselijk mis: Mike (22) kwam om het leven

Honderden mensen zagen bungeejumper op de grond vallen: 'Dreun was enorm'