Ingrid de Kock is één van de twintig vrijwilligers van de polderbrigade die regelmatig in buitengebied surveilleert. "Er zijn nog geen cijfers bekend, maar ik weet zeker dat het een stuk veiliger is geworden. We hadden hier twee jaar geleden een hele reeks inbraken achter elkaar in boerenschuren. We bestaan nu een jaar en er is tot nu toe nog geen enkele diefstal gemeld."

De polderbrigade doet hetzelfde als een buurtpreventieteam in woonwijken. "We hebben ook herkenbare gele hesjes aan. Het enige verschil is dat wij op pad gaan met de auto", legt Jan Jaspers uit. Hij is vandaag de bijrijder van Ingrid. "We zijn altijd met z’n tweeën en we gaan nooit de auto uit. We hebben een cursus gehad waar dit op ons hart werd gedrukt. Wanneer we iets verdachts zien, geven we dat door aan de politie of de plaatselijke boa."

De vrijwilligers hebben gemiddeld twee keer per week ‘dienst’. Ze rijden zo’n dertig tot vijftig kilometer per ronde. "We zeggen niet wanneer of waar we in het gebied een oogje in het zeil houden. Dat kan overdag zijn, ’s avonds en soms zelfs ’s nachts. Op ieder moment van de dag kun je ons tegenkomen. Daardoor blijft er een verrassingseffect", legt Ingrid uit.

Een ‘heterdaadje’ hebben Ingrid en Jan nog niet meegemaakt. Ingrid: "Je ziet soms wel dat mensen er snel vandoor gaan als ze ons zien. We hebben dus zeker een afschrikkende werking." De polderbrigade weten waar ze moeten kijken. “Vooral de afgelegen weggetjes zijn populair voor mensen die hier niks te zoeken hebben. Zo zagen we hier laatst nog een heleboel lachgascapsules liggen", zegt Jan.

De polderbrigade krijgt dezelfde vergoeding als de buurtpreventieteams in de gemeente Steenbergen. Daarnaast hebben ze hesjes, zaklampen en magnetische herkenningsplaten voor op de auto’s gehad van de gemeente. Voor de kilometervergoeding vragen de vrijwilligers een jaarlijkse bijdrage van tien euro aan de bewoners in het buitengebied. Ingrid: "We merken uit de reacties dat het goed aanslaat en dat het veiligheidsgevoel terug is bij de mensen."

"Je moet er plezier in hebben om dit met elkaar te doen. We voeren onderweg hele gesprekken en dat is best gezellig", vertelt Jan, terwijl hij een omgewaaide vuilcontainer op het fietspad ziet liggen. Hoewel het eigenlijk niet mag, besluit hij toch om even de auto uit te stappen om de afvalbak recht te zetten. "Die kun je toch niet laten liggen, dat is gevaarlijk voor fietsers. Ik doe ook weleens een openstaand hek dicht, maar dat hoeft verder niemand te weten."