“Niemand wil zijn eigen kind slaan. Daar ben ik van overtuigd. Ook ik had nooit gedacht dat ik mijn zoon zou slaan. Juist niet omdat mijn vader mij jarenlang fysiek en geestelijk heeft mishandeld en ik daar veel verdriet en pijn van heb gehad. Ik wilde het beter doen”, zo begint ze.

'Ik schrok zo van mezelf'
Toch ging het bij Sylvia ook mis. Het moederschap viel haar zwaar, vooral toen haar zoontje (destijds 7) opstandig werd en erg druk was. “Mijn zoon heeft ADHD en bewoog de hele tijd en luisterde slecht. Ik werd daar heel erg gestrest van." Het lukte Sylvia niet om daar goed mee om te gaan. "Ik ging tegen hem schreeuwen en soms gaf ik hem een tik op zijn hoofd en billen zodat hij op zou houden."

Sylvia kreeg thuis niet veel steun, ze had het gevoel dat ze er alleen voor stond. "Mijn man werkte ’s avonds en ik overdag. We zagen elkaar amper en leefden langs elkaar heen. Ik voelde me gefrustreerd en wanhopig."

Tot er iets in haar knapte. "Op een dag begon mijn kind met zijn spullen te gooien, ik werd zo boos dat ik hem op bed gooide en hem wilde slaan. Ik zag de angst in zijn ogen. Ik schrok ineens enorm van mezelf. Dat was het moment dat ik me realiseerde dat we dringend hulp nodig hadden.”

Zelf ook mishandeld
In haar eigen jeugd had Sylvia ook te maken met kindermishandeling. Haar vader schreeuwde tegen haar, sloeg haar op haar achterhoofd. Hij heeft haar zelfs een aantal keren proberen te wurgen.

Maar het moeilijkste vond ze als hij haar buitensloot en ze alleen met een bord eten op de gang moest zitten. “De klappen deden echt pijn maar het gevoel dat ik er niet bij hoorde, dat vond ik zo vreselijk, daardoor ging ik echt kapot vanbinnen.”

Veilig Thuis
Volgens Patricia van de Graaf van Veilig Thuis komt het vaker voor dat slachtoffers van geweld later zelf ook dader worden. “Je zou denken als iemand dit zelf heeft meegemaakt, wil hij dit een ander niet aandoen. Maar het ligt ingewikkelder, het is heel moeilijk om deze patronen te doorbreken", legt ze uit.

Het is niet zo makkelijk om het ineens anders te doen. "Het is vaak een kwestie van onmacht en stress. Mensen hebben geleerd om op deze manier problemen op te lossen. In de week tegen Kindermishandeling vragen we extra aandacht om de veiligheid van kinderen te vergroten en om hulp bespreekbaar te maken."

Zoveel spijt
Sylvia volgde jarenlange therapie en nog steeds krijgt zij en haar gezin ondersteuning. “Ik heb zoveel spijt wat ik mijn zoon heb aangedaan en ik werk aan mezelf om een betere moeder te zijn.”

“Het is heel kwetsbaar om de stap naar hulp te zetten maar niks doen is voor mij geen optie. Uiteindelijk levert het je zoveel op om wel hulp te zoeken dus ik blij dat ik de stap heb durven zetten", zegt Sylvia.