Van het ongeluk zelf weet Devon (29) niets meer. Hij liep een slagaderlijke bloeding op en verloor tweeënhalve liter bloed. “Gelukkig woonde er een brandweerman tegenover de plek waar ik lag, die heeft met een touwtje mijn slagader dichtgemaakt. Als ik nog iets meer bloed had verloren, was ik er niet meer geweest. Die man heeft mijn leven gered.”

Devon lag na het ongeval in coma en onduidelijk was hoe hij zou herstellen. “Mijn lichaam had een enorme klap gehad, maar gelukkig bleef mijn hart het doen. Ze hebben me twaalf uur lang geopereerd en geprobeerd om mijn onderarm en elleboog te redden. Uiteindelijk lukte dat niet en hebben mijn ouders ingestemd met een amputatie.”

Zijn ouders waren bang voor de reactie van Devon als hij zijn geamputeerde linkerarm zou zien. “Maar tot op de dag van vandaag ben ik blij met die snel gemaakte keuze. Ik heb wel een aantal keer met een psycholoog gepraat, maar die kon niks voor mij doen omdat ik er zo positief instond. Een dip of een flashback heb ik nooit gehad.”

Zeker een jaar moest hij revalideren. Devon kreeg een prothese, maar die heeft hij maar een paar keer gebruikt. “In het begin was het heel confronterend en zag ik mensen naar mijn stomp kijken. Maar nu merk ik het niet eens meer. Die prothese blijft lekker in de kast, dit is gewoon wie ik ben. Ik kan alles, behalve mijn veters strikken en vlees snijden.”

Zijn positieve instelling heeft hem uiteindelijk veel gebracht. “Ik heb nu een mooie baan als duurzaamheidsadviseur. En dankzij een tip van een collega vond ik een nieuwe passie. Op internet las ik er meer over en uiteindelijk kwam ik terecht bij het Nederlands amputatievoetbalteam.”

In eerste instantie wilde hij als voetballer meedoen. “Ik heb tot mijn 19e gevoetbald, totdat ik mijn enkel verbrijzelde bij een scooterongeluk. Toevallig op dezelfde weg als mijn motorongeluk. Maar bij het amputatieteam mag je alleen voetballen als je een beenamputatie hebt. Ik kon wel gaan keepen, al had ik daar geen ervaring in. Mijn vader is wel altijd keeper geweest. Ik besloot de uitdaging aan te gaan.”

Iedere zondag traint de nationale ploeg in Utrecht en doordeweeks gaat Devon weleens met zijn vader het trainingsveld op. “Ik keep nu anderhalf jaar en het gaat steeds beter. Na de feestdagen wil ik me gaan aansluiten bij een keepersacademie. We hebben ons onlangs namelijk geplaatst voor het EK van 2024. Daar ontmoeten we toplanden en we willen als ploeg zo goed mogelijk presteren.”

Voor iedere wedstrijd moet hij zijn stomp met tape vastbinden aan zijn lichaam. “De scheidsrechter controleert dat. Ik ben eraan gewend en zie het voetballen als een prachtige hobby waar ik energie van krijg. Je reist de hele wereld over, ontmoet veel mensen en we mogen dus volgend jaar naar het EK. Hopelijk dat nog meer mensen enthousiast worden voor dit team, want we kunnen zeker nog krachten gebruiken.”

DIT VIND JE OOK INTERESSANT:

Emiel heeft geen armen, maar zijn hart slaat sneller voor voetbal

In deze video zie je hoe Emiel dat voor elkaar krijgt: