Teodor begon op 18-jarige leeftijd aan de rugbysport. Een jaar later zat hij al in de nationale ploeg van Bulgarije. Het niveau in de landelijke competitie lag niet hoog, maar dat veranderde toen hij in 2012 naar Londen emigreerde waar hij een contract kreeg bij een universiteitsteam. Later tekende hij bij een profclub. "In Engeland is rugby enorm groot. Het ging er heel hard aan toe, dat was ik in Bulgarije niet gewend. In een van mijn eerste wedstrijden liep ik een breuk in mijn gezicht op."

Door de keiharde strijd op het veld kwam hij regelmatig gehavend van het veld. “Van een meniscus- tot een ribblessure, ik heb van alles gehad. Ik heb de operatiekamer van het ziekenhuis dan ook al meerdere malen van binnen gezien. Blessures horen bij deze sport, maar gelukkig heb ik een hoge pijngrens.”

In 2016 tekende hij een contract als speler en jeugdtrainer bij The Dukes in Den Bosch. De laatste drie jaar was hij speler/trainer bij Octopus Uden. Momenteel zit rugby er niet in. "Ik ben al sinds het begin van dit jaar uit de roulatie. Begin 2024 word ik geopereerd aan mijn elleboog", zegt hij terwijl hij naar de breuk wijst. "Of ik daarna terugkeer? Ik weet het nog niet, al lijkt het me mooi om samen met mijn broer bij Octopus te spelen.”

Teodor was met zijn 95 kilo een indrukwekkende verschijning. Tegenwoordig geeft de weegschaal 76 kilo aan. Dat komt door zijn nieuwe sportieve uitdaging: 24 uur zwemmen. Ieder uur krijgt hij na twee kilometer de kans om even te rusten en wat te eten en te drinken. “Ik hou van uitdagingen en dacht daarom eerst aan 24 uur hardlopen. Ik heb tijdens een training 50 kilometer gehaald, maar toen kreeg ik last van mijn enkel. Daarom koos ik voor zwemmen, al had ik dat al zestien jaar niet gedaan.”

De Udenaar ligt zes dagen per week vier tot vijf uur per dag in zwembad Ezzy’s in Uden. “Vijftien jaar lang werd ik wakker met pijn. Nu voel ik me lichamelijk en geestelijk fitter dan ooit. Ik voel in het zwembad geen pijn, ook niet aan mijn elleboog. Mensen om me heen zeiden dat ik maar met twaalf uur moest beginnen, maar dat vind ik te makkelijk.”

Als zoon van een brandweerman en een tandarts groeide hij op in een gezin dat anderen wil helpen. Dat doet hij ook met zijn ‘zwemmarathon’ waarmee hij geld ophaalt voor onderzoek naar de zenuw-spierziekte ALS. “Als ik zie hoe hard de gezondheid van mensen met ALS achteruit gaat, dan is dat verschrikkelijk”, zegt hij terwijl hij zijn tranen wegveegt. “Ik ben gezond, heb een vrouw en twee kinderen en mijn broer woont vlak bij me. Als ik anderen ook maar een klein beetje kan helpen of inspireren, dan is mijn doel bereikt.”