Op 4 oktober vorig jaar wordt de vrouw gebeld door iemand die zich voordoet als medewerker van de Rabobank. Er zou iets met haar rekening zijn en de beller vraagt om haar rekeningnummer. Dat wil ze niet geven en ze zegt dat ze bankzaken liever bespreekt als haar nichtje erbij is.

Daarna wordt er aangebeld. Een ‘bankmedewerker’ staat voor de deur en vraagt nogmaals om haar rekeningnummer. Ze laat hem binnen en loopt naar de kluis waar haar administratie ligt. Hij loopt haar achterna en wacht tot de kluis open is. Daar liggen verschillende enveloppen met geld in, die ze alvast in huis heeft gehaald om met kerst aan haar neven en nichten uit te delen: 25.000 euro in totaal. De man gaater vandoor met de enveloppen.

Kluissleutel
“Ze is onzeker geworden en wantrouwend en schrikt bij geluid”, vertelt haar nichtje. De kluissleutel ligt sindsdien op een andere plek. Dat is een goed idee, want 18 januari, drie maanden na de babbeltruc, komen er rond acht uur 's avonds opnieuw criminelen langs.

Ze zijn met zijn drieën. Twee van hen klimmen over het muurtje van de achtertuin, slaan een ruit in en komen zo binnen. Ze lopen meteen naar de kluis en vragen om de sleutel. Eén man blijft op de uitkijk staan. De vrouw vertelt dat de sleutel bij haar broer ligt. Ze doorzoeken het hele huis op zoek naar een andere buit, maar vinden niets. De vrouw rent in paniek naar buiten en roept om hulp.

Eén van de daders is klein (ongeveer 1,60 meter), net als de dader van de babbeltruc. Daarom denkt de politie dat het om dezelfde dader is, samen met twee andere daders.

“Ze is nu bang, kan slecht slapen en slecht eten”, vertelt haar nichtje. “Je ziet iemand van die leeftijd ook echt achteruit gaan. Ze is ook verhuisd.”