José woont in een pittoresk boerderijtje met een lieve hond en een fraaie tuin met kas waar de limoenen zelfs hartje winter nog volop groeien. Hier runt ze al jarenlang met veel plezier haar bed and breakfast.

Ze werd geboren met één nier, iets dat bij toeval werd ontdekt toen ze 6 jaar oud was. "Eigenlijk was het iets waar ik nooit bij stilstond, want ik had nergens last van", vertelt ze. "Totdat een oplettende huisarts me vroeg of ik wist hoe het met die nier gesteld was. Uit onderzoek in het ziekenhuis bleek-ie nog maar voor vijftig procent te werken."

Hoewel José zo gezond mogelijk leeft, de adviezen van de artsen nauwgezet opvolgt en iedere dag veertien tabletten slikt om haar nier te ondersteunen, neemt de functie langzaam maar zeker steeds verder af. "Momenteel zit ik rond de dertien procent", zegt ze. " Door nierfalen heb je eigenlijk een permanente bloedvergiftiging, want alle afvalstoffen blijven gewoon rondpompen in je bloed."

Sluipenderwijs krijgt ze steeds meer bijwerkingen. "Ik merk dat mijn nier niet meer optimaal werkt. Dat uit zich in slecht slapen, vijf keer per nacht wakker worden omdat je naar het toilet moet, misselijkheid en hoofdpijn", somt ze op. "Maar het lastigste is de wolligheid in m'n hoofd. Ik vergeet dingen, heb er geen grip meer op. Dan moet ik iets doen, maar ik krijg niet meer georganiseerd hoe ik het moet aanpakken."

José was altijd een actief mens. Ze reisde de hele wereld af, tuinierde veel, wandelt nog altijd urenlang met de hond en doet vrijwilligerswerk. Maar alles brokkelt af. Binnenkort stopt ze met pijn in haar hart met de bed and breakfast. "Het kost me steeds meer tijd en moeite, alles netjes houden en gasten ontvangen. Waarschijnlijk moet ik op korte termijn aan de dialyse, en dan is het helemaal niet meer te doen."

Ze wil er liever niet aan denken, dat ze straks drie keer week, vier uur lang naar het ziekenhuis moet om vastgekoppeld te worden aan allerlei slangen. "Mensen ouder dan 65 die beginnen met dialyse, daarvan is na vijf jaar nog maar de helft maar in leven", zegt ze somber. "Want iedere dialyse is een klap voor de vaten en het hart. "

Ze was in shock, toen ze dacht een nieuwe nier gevonden te hebben maar de transplantatie op het laatste moment toch niet doorging. "We hadden een match, de onderzoeken in het ziekenhuis waren gedaan, alle lichten stonden op groen", vertelt ze. "Dolgelukkig was ik, zó blij. Maar aan de vooravond van mijn operatie trok de donor zich terug. Dan dondert je wereld wel in elkaar, hoor. Pure paniek was het, opeens stond ik weer met lege handen."

José kan alleen een nier ontvangen van iemand met bloedgroep O. Dus dat legt beperkingen op bij het vinden van de juiste donor. Maar veerkracht houdt haar overeind. "Ik ben verder gegaan met mijn zoektocht. Ik heb al mijn vrienden, familie, kennissen en zakenrelaties een mail gestuurd en gevraagd of ze die willen doorsturen naar hun eigen kring. Oproepen via Facebook, LinkedIn, ik grijp alles aan. Tot nu toe zonder resultaat, maar opgeven doe ik niet."

"Ik ben een eeuwige optimist", glimlacht ze. 'En het klinkt misschien een beetje gek, maar ik geloof ook in een soort lotsbestemming. Als er iemand is die een nier voor mij overheeft, dan zal-ie op gaan staan. En anders moet ik gewoon zeggen: ik heb een fantastisch leven gehad."

Wie denkt José verder te kunnen helpen, kan Omroep Brabant mailen. Wij sturen het bericht dan door naar haar.