Bij iedere onverwachte klap, dat kan een dichtslaande deur zijn, schiet het lichaam van agent Els in een kramp. Hoe stilte klinkt, is voor altijd een herinnering uit het verleden geworden door een permanente piep in haar hoofd. Ondanks deze ongemakken werkt Els na een jaar weer bijna op volle kracht. "Ik hoop door mijn verhaal te vertellen te voorkomen dat iemand ooit nog vuurwerk gooit naar een ander en al helemaal niet naar hulpverleners."

Hoe ze het precies gedaan heeft, weet Els niet meer, maar ze pakt één jongen op. Hij hoort bij een groepje dat wegrent na de knal. "Ik heb hem naar het bureau gebracht en toen zat onze dienst erop. Onze oren voelden opgeblazen. Die avond heb ik slecht geslapen met een piep in mijn hoofd."

De volgende ochtend gaat ze weer aan het werk, maar is die piep niet verdwenen. Ook in de dagen erna blijft dat irritante geluid aanwezig. Els slaapt slecht, want hoe stiller de omgeving hoe dominanter de piep aanwezig is. Later stelt een arts de diagnose tinnitus. Haar collega is er niet veel beter aan toe. Vanuit de politie krijgen ze hulp. "Maatschappelijk werk, de psycholoog, de fysio, hogedrukcabines voor de oren, EMDR-therapie. Van alles hebben we geprobeerd om van die piep af te komen, zonder succes."

Het is niet alleen de piep die hun functioneren op het werk en privé beperkt. "Bij elke knal schieten mijn collega en ik in de stress", vertelt Els. "We zijn ons toen rot geschrokken en wij schrikken nog steeds van plotselinge harde geluiden. Je hart gaat dan tekeer en je verstijft. Dat is maar een fractie van een seconde, maar dat gebeurt wel bijna iedere dag. Ik krijg daardoor ook lichamelijke problemen. Mijn schouder zit bijvoorbeeld helemaal vast, omdat ik zo vaak verkramp."

Els is hierdoor nog bewuster geworden van de risico's van haar werk als agent. Dat geldt ook voor haar vrienden en familie. "Ik heb vaak gehoord: 'Waarom ga je nog de straat op?' Maar ik vind het werk nog te leuk. Geen dag is hetzelfde en je kunt mensen soms echt helpen en daardoor de wereld een beetje mooier maken."

De vuurwerkgooier moet binnenkort voor de rechter komen. "Ik heb hem nooit gesproken. Hij heeft nooit toenadering gezocht. De rechter moet er maar over oordelen", vindt Els. Ze hoopt met haar verhaal mensen bewust te maken van de gevaren van vuurwerk. "Die piep gaat waarschijnlijk nooit meer weg. Ik heb diep in de put gezeten en me afgevraagd of ik nog een toekomst heb bij de politie."

Laatst deed Els mee aan een vuurwerkoefening voor de hulpdiensten. "Bij de eerste oefening was ik niks waard. De stress, de angst voor het onverwachte zorgde voor chaos in mijn lijf. De tweede oefening ging gelukkig veel beter. Dat gaf me vertrouwen in mezelf: ik kan het nog."

Els heeft haar leven moeten aanpassen om weer enigszins gewoon mee te draaien. "Mijn leven heb ik aangepast op de piep. Ik had liever een gebroken been gehad, dat is tenminste duidelijk voor de buitenwereld. Niemand ziet de paniek in mijn lijf, als er iets hards op de grond valt. Niemand ziet dat ik een concert oversla, omdat ik daar een dag van moet bijkomen. Dat ik drukke kroegen vermijd, omdat de herrie me uitput. Als ik bedenk dat dit komt doordat iemand expres zwaar vuurwerk naar ons gooide, wil ik huilen en voel ik boosheid tegelijk."

DIT VIND JE OOK INTERESSANT:

Zo werd er bericht over het bekogelen van agenten met vuurwerk.