Het begon als een hobby toen hij een aantal jaren geleden in Tilburg kwam wonen. “Ik kende bijna niemand, wilde iets leuks om handen hebben en ook andere mensen ontmoeten”, vertelt Wim. Ervaring met fotografie had hij niet toen hij zich voor de beginnerscursus aanmeldde. Terwijl hij zich verdiepte in de techniek van de camera, groeide zijn enthousiasme. De klusser die in het dagelijkse leven de hamer en meetlat hanteert, bleek verrassend talentvol.

Mensen of gebouwen fotograferen, dat ligt hem niet zo. De natuur wel. “Ik ben opgegroeid op het platteland en was als jongetje heel graag buiten. Daar heeft het leven in de stad niets aan veranderd”, zegt hij. “Dit is voor mij zo’n beetje de enige manier om buiten te komen.”

En dus loopt zijn wekker regelmatig af op zo’n vroeg tijdstip dat het bijna zelfpijniging is. “Mijn gezin ligt nog in diepe slaap als ik naar buiten stap in het pikkedonker met een thermoskan koffie. Dan vraag ik me wel eens af wat ik in godsnaam aan het doen ben hoor”, zegt hij lachend.

Samen met een vriend gaat hij op pad richting een ongerept plekje in Nederland of het buitenland, een mooie omgeving waar ze vogels en andere dieren hopen te spotten. De wildhutten zijn zo goed verstopt dat ze zonder een routebeschrijving niet eens zijn te vinden. Dwars door de rimboe, met modderige paadjes en bramenstruiken vol venijnige stekels, je moet er wat voor over hebben.

Daar settelen ze zich, in dat kleine hutje met een wand van speciaal glas zodat je je eigen weerspiegeling niet ziet. De camera met 600 millimeter-telelens – waarmee je op safari in Afrika de snorharen van de leeuw bijna voelt kriebelen, zo dichtbij - gaat op een statief, klaar voor gebruik. En dan is het een kwestie van geduld en geluk.

De koffie en een speciale jas met warmte-elementen houden hem warm. “Soms keer ik na een dag thuis en heb ik maar drie vogeltjes gezien. Maar er zijn ook momenten dat ik vijfduizend foto’s schiet, en daar zitten dan hele mooie tussen. Een buizerd die bijna voor je neus landt met een prooi tussen zijn poten en op z’n dooie gemakje die hele duif kaalplukt, fantastisch. Het is National Geograpic in het echt, een verbluffend schouwspel met ons tweeën als enige toeschouwers.”

Alles op de kiek zetten is één ding, maar verder geniet Wim vooral van wat hij allemaal van dichtbij ziet. “Dan leg ik m’n camera weg en ga ik gewoon kijken, prachtig is dat.”

IJsvogels, goudhaantjes, vossen, reeën, donzige uilenjonkies en zelfs ratten, het komt allemaal tevoorschijn. “Je kunt aan het gedrag merken of ze weten dat er mensen in de buurt zijn”, zegt Wim. “Waarschijnlijk horen ze dat, en is het niet te ruiken. Want het klinkt misschien niet zo fris, maar deodorant kun je beter niet op doen. Dan komen ze echt niet. Ik zit daar als een soort oermens, niet gedoucht en met donkere kleding, om maar zo min mogelijk op te vallen.”

Volledig aan de slag te gaan als professional, hij droomt er soms van, maar de realiteit weerhoudt hem het klussen vaarwel te zeggen. ‘Het is toch te riskant, qua financiën. Maar als geld geen rol zou spelen, dan koos ik meteen voor de fotografie.”