In een uitgebreid interview in De Telegraaf vertelt Vaessen dat hij voor die bewuste wedstrijd nooit zo nadacht over hoe hij de deur uitstapte om naar het stadion te gaan. "Sinds het is gebeurd, stuur ik voor elke wedstrijd een berichtje naar mijn vriendin Alexandra dat ik van haar houd.”

Vaessen is een doelman met veel bravoure en is voor de duvel niet bang. Zo gooit hij zich zonder schroom voor een aanstormende spits. Het is zijn stijl van keepen en die kan en wil hij niet aanpassen. "Dan word ik een mindere keeper. Dan is de kans altijd groter dat je iets kunt oplopen."

Hoofdpijn en prikkels
De keeper neemt de risico’s in het veld voor lief. "Keepen is mijn vak. In het voetbal komen botsingen vaker voor. Daarom heb ik ervoor gekozen om met een helm te gaan spelen. Maar mijn vriendin en mijn vrienden hadden erop aangedrongen.”

Na anderhalve maand afwezigheid keepte Vaessen de laatste zes duels voor de winterstop weer. Zijn spel had er niet onder geleden, maar de zware hoofdblessure heeft meer met hem gedaan dan hij zich had kunnen voorstellen.

"Ik heb drie weken last gehad van hoofdpijn en van prikkels. Daarna heb ik lichamelijk geen gevolgen meer gemerkt, maar ik had geestelijk wel last. Ik vond het bijvoorbeeld moeilijk om naar de school van mijn zoontje Zian te gaan, omdat ik geen zin had in al die vragen de hele tijd.”

Drie weken naar zee
Zijn werkgever dacht mee met Vaessen, die niets dan lof heeft voor de manier waarop iedereen bij de club zich heeft opgesteld. "Het was geweldig hoe RKC voor me gezorgd heeft. Toen ik in het ziekenhuis lag, werd mijn vriendin om de drie, vier uur door de dokter of de teammanager op de hoogte gebracht van hoe het met me ging. Uit alles sprak de warmte van RKC.”

Om verder te herstellen zocht Vaessen op advies van de clubleiding drie weken de kust op. "Daar was het rustig en kon ik lekker over het strand wandelen en weer aandacht besteden aan mijn zoontje Zian. Tot die tijd lag ik alleen maar op de bank met hoofdpijn.”

Beelden maakten indruk
Het moment zelf is uitgewist door de enorme klap. De RKC-keeper weet alleen nog dat hij in de kleedkamer op een brancard lag. Vier dagen later zag hij voor het eerst de beelden terug. Die maakten indruk: „Door die week in Zeeland heb ik beter afstand kunnen nemen van alles wat er was gebeurd, maar ik had nog wel last van dromen en nare gedachtes. Die gingen maar niet weg. De keeperstrainer heeft er een mental coach bijgehaald.”

De oplossing vond Vaessen in EMDR, een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van een schokkende gebeurtenis. "Na de behandeling had ik het weer gevoel dat ik schijt had aan alles. Door de therapie heb ik die houding teruggevonden.”