Ze is van ver gekomen sinds anorexia haar vijfeneenhalf jaar geleden in de greep kreeg. Het begon met onzekerheid, veel druk op school, er moest iets veranderen. Ze had overgewicht en ging afvallen. Dat ging snel, steeds sneller. Tot ze op vakantie in Italië een dieptepunt bereikte. "Ik zei tegen mijn vriend, ik haal het niet meer." Dyleen dacht dat ze ter plekke dood zou gaan. Ze reden in één ruk naar huis. Daar werd ze meteen opgenomen.

Na veel therapie en vooral weer leren te eten, stopte ze weer energie in haar lichaam en kon ze uit het dal klimmen. Op Instagram helpt ze inmiddels anderen door open over haar eetstoornis te praten. "Ik heb nog steeds anorexia", vertelt Dyleen. "Ik ben er nog niet maar ik heb een gezond gewicht en ik eet weer."

In totaal viel ze 60 kilo af en inmiddels gaat het veel beter met haar, toch blijft de eetstoornis deel van haar uitmaken. "Het betekent niet dat die stemmen er niet meer zijn, maar ik handel er niet meer naar. Als ik daarnaar zou luisteren, val ik weer terug en dat wil ik niet meer. Ik ben van ver gekomen en dat zie ik steeds meer in."

"Ik heb ervoor gekozen om het openbaar te maken omdat mensen niet begrijpen wat het is. Ik wil het taboe rond eetstoornissen verbreken. Mensen zeggen, je moet gewoon eten, maar dat is het niet. Het is een ziekte."

Ze krijgt veel reacties op haar Instagram-account. "Ik heb heel veel meiden leren kennen en er drie beste vriendinnen aan overgehouden. Daar ben ik zo dankbaar voor. Mijn account helpt onwetendheid bij mensen weg te nemen door informatie te geven over eetstoornissen. Ik merk dat ik anderen help, we steunen elkaar. Ik vertel over de positieve dingen van herstel.

Op Instagram plaatst Dyleen kinderfoto's en -filmpjes waarop ze haar jongere zelf toespreekt, bijna verontschuldigend. "Je ziet een blije ik. Die wilde ik weer terug hebben. Geen zorgen over het leven, maar meer lachen en genieten. Ik wil die kleine Dyleen weer trots maken."