Kim was in haar jonge jaren talentvol in twee sporten. Met waterpolo haalde ze zelfs Jong Oranje. Toch koos ze niet voor de sport waarin Nederland de laatste jaren de beste van de wereld is.

“Waterpolo is afwisselend, een geweldige sport. Ik vond het vroeger wel wat te serieus, terwijl we met zwemmen meer aan het klieren waren. Ook vond ik het zwemmen van afstanden leuker. Misschien klinkt dat voor een buitenstaander raar, want het ziet eruit als alleen maar baantjes trekken. Ik heb echter mijn gevoel gevolgd.”

Over serieus gesproken, dat werd ze al snel in de zwemsport. Eerst reisde ze vanuit Dordrecht twee keer per week naar het zwemstadion in Eindhoven, maar op haar 15e kwam ze binnen de Brabantse provinciegrenzen wonen.

“Het klinkt best heftig als ik er nu over nadenk. Ik was ineens alleen nog maar in het weekend thuis. Vooral voor mijn zus was het raar. Het leek voor haar alsof ze enig kind was geworden. Ik heb het zelf nooit als heftig ervaren. De vroege verhuizing heeft me veel gebracht, op topsportgebied maar ook als mens. Je moet op jonge leeftijd voor jezelf zorgen, al bracht ik mijn was in het weekend nog wel naar mijn ouders hoor.”

Kim maakte van haar hobby haar werk. Dat is een droom voor velen, maar in de praktijk komt het neer op keihard werken en veel dingen laten. Daar waar vriendinnen het uitgaansleven ontdekten, stond de Geldropse iedere ochtend vroeg op om richting het zwembad te gaan. En dat doet ze na al die jaren nog steeds.

“Het is belangrijk om heel veel zwemuren te maken. Bijvoorbeeld keer op keer de start en de finish oefenen. Van nature heb ik veel kracht, maar wekelijks zijn er ook krachttrainingen. Een druk schema, maar het gaat me nooit tegenstaan. Zwemmen is wat ik leuk vind. Dat je Nederland mag vertegenwoordigen op grote toernooien, daar doe ik het voor.”

Anderhalf uur voor een wedstrijd is ze bij het zwembad. Een uurtje van tevoren start haar warming-up in het water, afgewisseld met oefeningen op de kant. Als Kim op het startblok staat, denkt ze aan niets anders dan keihard knallen. Na het startschot duikt ze het water in en geeft ze 50 of 100 meter lang alles wat ze heeft.

“Ik ben niet bezig met anderen. Het gaat erom zo snel mogelijk aan de andere kant te komen. Ik neem op de 50 meter vaak niet eens de tijd om onderweg te ademen, het is gewoon volle bak gaan. Dan blijkt uiteindelijk of het goed genoeg is.”

Deze week doet ze in Doha mee aan haar vierde WK, naast het estafetteteam ook individueel (50 meter vrij en vlinderslag). Het hoofddoel is het bereiken van haar tweede Olympische Spelen. “Ik heb veel plannen en ben er nog lang niet klaar mee. En wat als ik wel genoeg heb van het zwemmen? Dan ga ik naar een waterpoloteam, lekker met vrienden een balletje gooien.”