Mehmet Keles uit Tilburg heeft thuis nét zijn televisie uitgezet. De hele dag gaat het op de Turkse zenders namelijk over niks anders dan de aardbeving en hij heeft zijn portie inmiddels wel gehad. Het nieuws is vrij eenzijdig: dat er veel mensen zonder huis zitten, de wederopbouw langzaam gaat, veel mensen nog in containers wonen en geliefden zijn verloren. "Die beelden schudden je weer wakker."

De reportages laten Antakya zien, de stad die Mehmet zo liefhad. Hij beschrijft het als een thuishaven voor veel culturen en geloven, waar zijn familie woont of woonde. "Het was een voorbeeldstad", zegt hij stellig. "Mensen konden daar in vrede naast elkaar leven. Maar het zal nooit meer het oude worden. Nooit meer hoe het was. En omdat het jouw ding is, raakt het je rechtstreeks. Ik ga die stad nooit meer terug kunnen zien."

Dat puin staat bij Esther van Neerbos, die met haar speurhondenteam Signi naar het rampgebied ging om mensen te zoeken, ook nog op haar netvlies. "Een jaar met veel rampen", noemt ze 2023. Verwijzend naar alle ellende in Turkije, Gaza en Afghanistan. "Het zijn dezelfde soort instortingen, maar in Turkije is de nasleep enorm. Je blijft heel bewust hoe heftig het was en blijft."

Esther heeft nog contact met de gids die haar in het gebied hielp met lichamen zoeken. "Hij houdt zich bezig met slachtoffertjes, met kinderen die wees zijn geworden. Dat zijn er veel." Daarom benadrukt ze nog een keer hoe groot de impact is. "En als het dan weer gaat vriezen, dan denk je daaraan. Aan al die mensen die zonder huis kwamen te zitten en nog steeds in containers leven. Je blijft ermee bezig."

Het grootste verschil met andere rampen, ziet ze in de schaal van de aardbeving. "Dat gaat in Turkije wel 15 tot 20 jaar duren", vertelt ze. "Daarom is die eerste fase van hulp zo belangrijk. Hoe meer hulp slachtoffers krijgen, hoe meer veerkracht je ze meegeeft om hiervan te herstellen."

"De tijd verzacht het niet", gaat Mehmet met aangeslagen stem verder. Hij is veel familie verloren bij de ramp, maar heeft ook veel familieleden nog middenin de ellende zitten. "Ik probeer geld op te halen om ze te helpen, maar dat is slechts wat je financieel kan doen." Het verzacht wat van het leed dat zijn buren, ooms, tantes, neven en nichten daar ervaren. "Verder kan ik alleen maar aan de telefoon luisteren naar hun verdriet."

MISSCHIEN VIND JE DIT OOK INTERESSANT:

Mehmet verloor familie in aardbevingsramp maar ouders zijn gelukkig veilig

Speurhonden van Signi vonden al 40 lichamen onder het puin in Turkije