De man uit de gemeente Altena betaalde namelijk mee met een onderhoudsbijdrage en nam de kosten van ouderschapsbemiddeling volledig op zich. Dat is bijvoorbeeld voor stellen die in scheiding liggen. Alles bij elkaar, inclusief het DNA-onderzoek, gaat het om bijna 7000 euro.

Zwanger
De vrouw werd zwanger in 2020 en beviel van een jongetje in het ziekenhuis in Breda. Ze wist zeker dat de man, die haar (ex-)partner was, ook de vader was. Althans, dat zegt ze. Dus erkende de man het jongetje als zijn zoon.

Maar er was twijfel, waardoor ze een DNA-test lieten doen. Twee zelfs. Bij de eerste speekseltest bleek namelijk dat de man sowieso niet de vader van het jongetje kon zijn. Toen de vrouw daarna stug volhield en een nieuwe test wilde doen, kwam uit dat bloedonderzoek precies hetzelfde. Opnieuw geen match.

Nog steeds hield de vrouw vol. En dat is het moment dat de man naar de rechter stapte. Die erkende dat de vrouw zó stellig was in haar overtuiging, dat het wel begrijpelijk was dat de man eerst niet twijfelde aan haar woorden.

Toch gelijk
Puntje bij paaltje krijgt de man toch gelijk: hij is de papa niet. En omdat de vrouw volgens de rechtbank meer dan eens de kans heeft gehad om dat aan hem te vertellen, vindt de rechter het wel zo eerlijk om haar de kosten van het DNA-onderzoek, de onderhoudsbijdrage en die van de ouderschapsbemiddeling terug te laten betalen.

Daarbij, ook niet geheel onbelangrijk: het kindje zelf. De rechtbank adviseert de moeder om hulp te zoeken, zodat ze haar zoon over een tijdje kan vertellen wie dan wel de vader is.

De rechtbank vertelt niet wat de woonplaats van de vrouw is, vanwege privacy. Het kind werd geboren in Breda.