Joep hangt ondersteboven op de bank, tussen moeder Babs en vader Jeroen in. "Hoi," groet hij vrolijk. Joep ziet eruit als een doodnormaal gezond jongetje. Maar als zijn ouders foto's laten zien van de tijd dat hij in het ziekenhuis lag, is het moeilijk om hem te herkennen.

Joep was pas twee maanden oud toen bleek dat hij een hartafwijking had. Vader Jeroen blikt terug op die heftige periode. "Joep was verkouden en dat vonden wij raar. Daarom gingen we met hem naar de huisarts. Die hoorde een ruis bij zijn hart en stuurde ons door naar het ziekenhuis."

Moeder Babs ging met Joep naar de cardioloog. Die viel na het onderzoek met de deur in huis. "Hij zei meteen dat ze wat hadden gevonden. Dan schrik je wel. We gingen naar de huisarts met een verkouden kind en kwamen terug met een hartafwijking," vertelt ze.

De schrik was groot. Want een hartafwijking is voor kinderen tot 15 jaar de belangrijkste doodsoorzaak. Toen Joep net een jaar was geworden kreeg hij een openhartoperatie die maar liefst vier uur duurde. Jeroen en Babs laten foto's zien van vlak na de operatie. "Hij lag aan allerlei slangen en aan de beademing," vertelt Jeroen. "Ik was wel angstig toen ik hem zo zag liggen. Hij was zo weerloos. Maar de operatie ging gelukkig goed."

Joep zit intussen aan tafel te spelen met zijn knuffelaap en een grote ring die vol met bedels hangt. "Dat is een Tikkiering," legt Jeroen uit. "Iedere bedel aan die ring staat voor een handeling in het ziekenhuis die Joep heeft ondergaan." Op de vraag welke Joep zelf de mooiste vindt, gaat hij druk op zoek. "Deze, de kameleon", wijst hij enthousiast. Zijn vader legt uit dat dit figuur voor de beademingsmachine staat. "Daar heeft Joep een aantal dagen aan moeten liggen toen hij geopereerd werd."

Om andere kinderen die hetzelfde meemaken te steunen, zet het gezin zich nu in voor Stichting Hartekind. Dat is een stichting die onder meer geld inzamelt voor onderzoek. "Wij hebben gezien hoe het is om een kind met een aangeboren hartafwijking te hebben. Dan wil je niets liever dan andere ouders steunen en helpen. Daarom dragen wij graag een steentje bij. Want er is nog heel veel onderzoek nodig."

Als Joep een jaar of negen is moet hij nog een keer onder het mes. Maar daar maken ze zich nu nog niet zo druk om. "Het gaat goed," zegt zijn moeder trots terwijl Joep een enorme toren bouwt. "Hij heeft er in het dagelijks leven geen last van. Het is gewoon een normale jongen."