Het was voor Joris tijd voor een nieuwe sportieve prikkel. Na zeven jaar trainen op Papendal gooide hij het roer om. Een klein jaar voor de Olympische Spelen sloot hij zich aan bij trainer Marvin Rowe in Engeland. “In het seizoen 2015/2016 trainde ik daar voor het eerst een paar weekjes mee. We hebben altijd contact gehouden.”

De specialist op de 60 en 100 meter ziet in Engeland duidelijke verschillen met wat hij gewend was. “In Nederland krijg je altijd de vervolgvraag of je werkt of studeert zodra je mensen vertelt dat je een sprinter bent. Hier in Engeland is er vanuit het volk meer waardering voor topsporters. Je kunt er als atleet goed geld verdienen. De sport geeft veel jonge gasten de kans om iets van hun leven te maken.”

“Atleten zijn in Engeland meer met details bezig dan in Nederland. Van voeding, rust tot herstel, alles wordt ontzettend serieus genomen. Je moet wel, want het niveau ligt zo hoog dat je er het maximale uit moet halen. Alle atleten zijn enorm gretig. Als je niet scherp bent, krijg je op je flikker. Deze cultuur past bij mij. Ik ben dan wel een buitenlander, maar ik merk dat de jongens me er graag bij hebben. En ik ben natuurlijk tijdens Britse kampioenschappen geen concurrent.”

Fysiek voelt Joris zich top. Op mentaal vlak valt er nog wel het nodige te winnen voor de Brabander. “Je kunt niet zeven dagen per week tot het gaatje gaan, het lichaam heeft tijd nodig om te herstellen. Ik leer hier nog dagelijks hoe ik slimmer met mijn lichaam om kan gaan. Ook merk ik dat ik vaak de topsport te makkelijk mee naar huis nam. Zoals iedere keer weer beelden van mijn race bekijken voor verbeterpunten. Dan kom je op het punt van 'overanalyseren'. Gewoon thuis rusten, daar had ik moeite mee. Soms is ‘mens zijn’ ook goed.”

Joris heeft nog een woning in Nederland, maar is vaak voor langere periodes in Engeland. Denkt hij weleens na over emigratie? "Dat is een optie, alleen is dat wel een gedoe als professioneel atleet. Omdat Engeland niet meer in de Europese Unie zit, komt er een hoop regelwerk bij kijken. Momenteel ben ik blij hoe het loopt, het is iets om na de Spelen over na te denken.”

De overstap naar Engeland heeft hem het gevoel gegeven waar hij naar op zoek was. Die van een hongerige atleet die sneller dan ooit wil rennen. “Ik doe dingen beter dan ik voorheen deed. Het moet er nog wel uitkomen tijdens wedstrijden. Nu maak ik kleine stapjes qua snelheid, maar dit hele proces heeft tijd nodig. Na mijn zilveren plak op het NK indoor afgelopen zaterdag ga ik nu een weekje met mijn luie reet op de bank zitten. Daarna vervolg ik de jacht naar een ticket voor mijn tweede Olympische Spelen.”