Woensdag zou hij vier jaar worden: de kleine Tom uit Breda. "Op zich gaat het wel goed, hoor", vertelt zijn moeder Mirjam Keetels. "Elk jaar denk ik: het gaat weer wat beter. Maar we missen hem gewoon enorm. Het heeft zoveel kanten, dat verlies."

Tom werd maar drie weken oud, door ontzettend veel pech. En die begon al tijdens de zwangerschap van Mirjam. "Op de 20-weken-echo was er iets aan zijn hartje te zien", vertelt ze. "Daarom moest er snel geschakeld worden en ging ik van een verloskundige naar een gynaecoloog. Het was net rond de overgangsfase waarin de kinkhoestvaccinatie, een 22-weken-prik, werd ingevoerd."

En daar bovenop overleed ook nog eens Mirjams moeder, waardoor de focus even niet meer op de zwangerschap lag. "Het was pech, op pech, op pech. In alle hectiek is er miscommunicatie geweest, waardoor ik die kinkhoestprik te laat heb gekregen."

Uiteindelijk kreeg ze de prik vlak voor Tom werd geboren. Dat zou genoeg tijd moeten zijn om hem te beschermen, maar Tom kwam twee weken te vroeg. Thuis leek alles goed te gaan, tot Tom minder goed ging drinken. Hij weigerde zelfs een hele fles.

"De volgende dag moest ik naar het consultatiebureau. Zij stuurden me naar de dokter. En de dokter stuurde me naar het ziekenhuis. Opeens lag Tom in het ziekenhuis in Breda met 10 witte jassen om hem heen."

Ondertussen had Mirjams man 'een wel heel specifiek soort hoestje'. Maar niemand sloeg daar echt op aan. Het was voorjaar 2020, de wereld was vooral bezig met het coronavirus. Later bleek het dus kinkhoest te zijn.

Baby Tom werd van Breda naar het Radboudumc in Nijmegen gebracht. "Een klein baby'tje kan nog niet echt hoesten, dus je weet ook niet dat hij te weinig lucht krijgt." Binnen een week ging het mannetje met een rotvaart achteruit, tot hij op 9 maart overleed.

"Ik heb zo vaak gedacht 'wat als'. Wat als mijn moeder niet was overleden? Wat als mijn man niet ziek was geweest? Wat als Tom niet te vroeg werd geboren?", somt Mirjam op. Ze ziet het als een grote puzzel, waarbij er één stukje maar anders had hoeven liggen, om een compleet andere uitkomst te krijgen. "Met bozigheid ga je het niet oplossen, maar het voelt gewoon ontzettend oneerlijk. Je wilt je kind beschermen."

Daarom denkt Mirjam nu aan al die zwangere vrouwen voor wie het risico lonkt. Ze praat met andere ouders die ook hun kindje moeten missen en maakt engelenkaarsjes voor ze.

"Ik hoop dat mensen alerter zijn op het vaccineren en voorzichtig zijn met kraamvisites." Ze heeft het zelf immers aan den lijve ondervonden. "Het liefst zou ik het van de daken schreeuwen, dat iedereen zich moet vaccineren."