Ze zijn zo slim die mobieltjes. Iedere week vertelt je smartphone hoeveel tijd je afgelopen week besteed hebt aan je mobieltje. Nagenoeg iedere week was dat in mijn geval zo'n drie uur per dag. Wat zou ik een uitgerust mens zijn als ik die drie uur toe zou voegen aan m’n zuivere slaaptijd.

Steeds vaker ergerde ik me aan dat apparaat. Hoe het me telkens wist te verleiden om weer op het scherm te turen, om me vervolgens na een half uur af te vragen: wat ging ik hier ook alweer doen? Meldingen uitschakelen hielp niet, die iPhone bleef naar me lonken.

Week 1: Een en al onrust
Echt afkicken van die smartphone zou alleen lukken als ik er geen had. Dus kwam er een oude Nokia waarmee ik alleen kon bellen en sms'en.

Grappig, want die eerste week pakte ik die Nokia telkens op om te kijken of ik iets had gemist. Maar er gebeurde helemaal niks. Van het ene op het andere moment werd het héél rustig. Zelf werd ik vooral onrustig.

Het gemis van Whatsapp zorgde voor de grootste paniek. Hoe moest 't met al die groepsgesprekken? Hoe wist ik nou wanneer 't sporten van de kinderen last minute werd afgelast?

De oplossing bevond zich bij me op de bank. Manlief mocht óók in al die 'belangrijke' groepsapps. En ondertussen ontdekte ik dat je Whatsapp ook op de computer kunt gebruiken, zo kon ik gluren wanneer ik daar zin in had.

Week 2: Toch wel lekker, zonder smartphone
Na die eerste week waren die eerste afkickverschijnselen achter de rug. Een oase van rust bleef over, lekker!

Niet nog even snel voor het slapen het laatste nieuws checken in bed, zorgde voor een vredige nachtrust. Wakker worden deed ik met een wekker en zonder die stroom aan nieuws die ik vaak al bekeek op m'n mobiel voordat ik überhaupt uit bed was.

Met een proefabonnement op de krant bleef ik toch op de hoogte.

Week 3: Het grote gemis
Waar ik vorige week nog genoot van die oase van rust, draaide deze week vooral om irritatie. Zo moest ik met de auto naar Arnhem, zonder Google Maps.

Op een stuk papier schreef ik de route en plakte die op m’n dashboard. Hier de snelweg op, daar eraf, het leek zo simpel. Totdat er file stond door een ongeval en het verkeer moest omrijden: Paniek! Ik moest zo snel mogelijk die snelweg af. Een aardige dame op straat hielp me uit de brand. Zwaar gestrest en te laat kwam ik op de plaats van bestemming.

Alles duurde langer. Neem het ophalen van een pakketje. Fijn zo'n QR-code maar die moest dan eerst geprint worden. Het communiceren met de basisschool ging niet meer via de ouderapp, daarvoor moest ik telkens inloggen op een computer.

Hardlopen bleek ook een stuk minder boeiend zonder concrete resultaten. Hoe ver heb ik gelopen en was ’t tempo wel oké? Ik had werkelijk geen idee.

Week 4: De conclusies
In die laatste week had het minder gejaagde leven de overhand, ondanks het gemis van alle technische snufjes op m'n smartphone. Die oude Nokia lag voornamelijk ergens te liggen en moest ik zelfs geregeld zoeken.

Ik had de laatste weken weinig gemist online. En als er problemen waren, losten die zich vaak wel op voordat ik de appjes zag. Steeds vaker belden mensen om iets te vragen. En ja, ik moest overal net iets meer moeite voor doen en het kostte meer tijd. Maar juist doordat je meer tijd neemt, voelt het leven echt minder gejaagd.

Dus ja, ik kan wel zonder smartphone. Maar of ik het ook echt zou willen? Sommige apps zijn wel verdraaid handig en onze maatschappij is er steeds meer op ingericht.

Het is de kunst om te balanceren tussen het gemak van zo'n smartphone en het weerstaan van z'n verleidingen. Voor nu heb ik de oplossing gevonden. Als ik die smartphone beu ben, gaat de simkaart weer lekker in m'n rustgevende Nokia.

DIT VIND JE VAST OOK INTERESSANT

Dit is waarom je telefoon zo verslavend is: 'Elk appje zorgt voor een kick'