Als Sieb een foto laat zien van toen hij drie jaar was, valt zijn dikke buik op. “Ik heb een stofwisselingsziekte en mijn lever woog vroeger nog zwaarder dan die van een volwassene. Als ik geen donor had gevonden, dan was ik snel overleden. In eerste instantie was mijn vader in beeld als donor, maar uiteindelijk kreeg ik de lever van een overleden vrouw. Wie het was mag ik niet weten, maar mijn leven was gered.”

De levertransplantatie zorgde voor opluchting, maar de zorgen over Siebs gezondheid bleven. “Er werd door de artsen gezegd dat normaal gesproken een donorlever zo’n twintig jaar meegaat. Maar het kan ook zomaar zijn dat ik er heel oud mee ga worden. Ik ben er in ieder geval zuinig op”, aldus de student Sport en Bewegen aan het Koning Willem 1 College.

Sieb hoort met speerwerpen in zijn leeftijdscategorie tot 18 jaar bij de top van Nederland. En recent pakte hij met overmacht de Nederlandse titel bij het kogelstoten. “Dat doe ik in de winter omdat indoor speerwerpen niet echt een goed idee is”, lacht hij. “Het kogelstoten vind ik wat saaier, maar doe ik als voorbereiding op het speerwerpen. Dat vind ik een fantastische en veelzijdige sport.”

Om de top te halen, werkt Sieb zich zes dagen per week in het zweet op de atletiekbaan bij de atletiekvereniging in zijn woonplaats Oss en bij Prins Hendrik in Vught. "Sinds een jaar zet ik enorme stappen in mijn ontwikkeling. Met speerwerpen ben ik van 46 naar 63,81 meter gegaan. Ik wil die lijn doortrekken en op alle vlakken in de sport beter worden. Mijn doel is het EK dit jaar, daar wil ik me graag meten met de Europese top. In de toekomst hoop ik ooit op een WK te staan, die capaciteiten heb ik en ik werk er hard voor. Al zal ik af moeten wachten wat mijn lichaam aankan.”

Dat Sieb dit hoge niveau haalt, is een medisch wonder. De gevolgen van de levertransplantatie zijn namelijk nog iedere dag merkbaar. Hij slikt medicijnen en zijn herstel duurt langer dan bij andere topsporters. "Normaal gesproken zou ik vier of vijf dagen rust moeten pakken na een training. Maar ik train gewoon door en luister naar mijn lichaam. Ik heb iedere dag spierpijn, maar er is een duidelijk verschil met echte pijn. Mijn trainer waarschuwt me als ik te ver ga.”

Naast zijn ambities als topsporter heeft hij een groter doel. “Ik wil laten zien dat je na een transplantatie veel kunt bereiken. In het begin is buiten spelen al een grote stap, laat staan lid worden van een sportvereniging. Mijn ouders waren bijvoorbeeld erg bang toen ik al snel op mijn buik van de glijbaan afging.”

“Ik zou volgens dokters nooit echt groot worden en waarschijnlijk nooit kunnen sporten. Moet je kijken waar ik nu sta. Ik voel me normaal en ben heel gretig als topsporter. Ik denk dat er maar weinig sporters mijn verhaal kennen. Met mijn ervaringen hoop ik een voorbeeld te zijn voor jonge kinderen die dit ook meemaken. Er zit meer in je dan je zou denken.”