“Het eerste en tweede rapport ging vooral over de acute situatie”, zegt Jacqueline, die voor het rapport is geïnterviewd. “Voor dit derde rapport is naar de langere termijn gekeken. Hoe Q-koortspatiënten gedurende vijftien jaar hulp hebben gekregen van instanties, zoals: gemeenten, de gezondheidszorg of het UWV bijvoorbeeld.”

Jacqueline bestrijdt het idee dat alles over Q-koorts nu wel bekend is. En dat het ergste voorbij is. “Het is klaar, zeggen mensen vaak. Wat moet er nu nog over gezegd worden? Maar ik ben er helemaal niet klaar mee. Uiteindelijk blijven een heleboel klachten bestaan. Ik heb geleerd ermee om te gaan, maar het gaat niet weg.”

Jacqueline moet er rekening mee houden dat ze niet meer zoveel kan. Vroeger plande ze vier of vijf dingen op een dag, nu twee. Een diepe vermoeidheid of erge hoofdpijn maakt zich regelmatig meester van haar. Ze heeft zelfs gekampt met verlammingsverschijnselen. Ook heeft ze een auto-immuunziekte opgelopen.

Hoe ze Q-koorts heeft gekregen, weet ze niet. Ze werd voor het eerst ziek op vakantie in Spanje. “Ik kreeg het koud en had koorts. Ik wilde alleen maar naar huis, terwijl ik op vakantie juist altijd nog een paar dagen wilde blijven.”

De dokters schreven antibiotica voor. Binnen twee weken zou het wel voorbij zijn. Maar Jacqueline bleef klachten houden. “Als ik opstond en douchte, dan had ik het wel gehad voor de dag. Terwijl ik een baan had en een puber thuis.”

Uiteindelijk stopte Jacqueline met haar werk. “Ik heb een rijke man, dus ik kon het me permitteren. Maar een heleboel mensen krijgen financiële problemen. En als je die hebt, kun je er niet veel andere dingen bij hebben. Mensen moeten naar het UWV en krijgen van een keuringsarts te horen dat het tussen de oren zit. Het zal je maar gezegd worden.”

Dus is erkenning belangrijk voor Jacqueline. Ze hoopt dat het derde rapport dit een stukje dichterbij brengt. “Dat Q-koorts gezien wordt als een echte ziekte, want dat gebeurt nu nog niet." Herkenning noemt ze ook belangrijk: "Jonge artsen weten het vaak niet en moeten dingen opzoeken. Ze hebben de epidemie van 15 jaar geleden niet meegemaakt.” Terwijl er volgens Jacqueline elk jaar nog zo’n tien tot vijftien nieuwe mensen met Q-koorts bijkomen en je de ziekte nog steeds kunt oplopen.

Ook zitten er grote verschillen tussen gemeenten. "Sommige gemeenten zijn heel proactief, andere niet", zegt Jacqueline. "De gemeente Helmond krijgt van mij een tien. Die nodigde meteen alle mensen met Q-koorts uit en vroeg wat ze kon doen. Nu vergoedt de gemeente bijvoorbeeld een beweegprogramma voor mensen met Q-koorts."

Daarom is het volgens Jacqueline zo belangrijk dat instanties meer samenwerken. “Zoveel mensen houden zich ermee bezig, zie dat allemaal maar eens op één lijn te krijgen, zodat patiënten niet meer vier keer hun verhaal hoeven te doen. Want dat is afschuwelijk. Wat dit betreft is er nog veel vooruitgang te boeken."