Gerton (51) is ongeneeslijk ziek: 'Maar schrijf me nog niet af'
Sinds een jaar weet Gerton dat hij een tumor in zijn been heeft, met uitzaaiingen naar de longen. Het nieuws kwam een dag voor zijn jongste zoon één jaar werd: “De raarste verjaardag ooit.”
“Tweehonderd mensen per jaar krijgen deze ziekte.”
Het bleek een zeldzame kankersoort te zijn. “Een soort die niet te genezen of weg te halen is”, legt Gerton uit. “Er zijn tweehonderd mensen per jaar die deze ziekte krijgen. En omdat het zo’n zeldzame vorm is, is er weinig geld voor onderzoek.”
Als je met Gerton praat, heb je niet het idee dat er iemand tegenover je zit die ernstig ziek is, want je ziet niks aan hem. Alleen rennen gaat niet meer. “Ik heb er wel last van en ik heb ook wel pijn af en toe", geeft hij aan. Omdat de uitzaaiingen relatief langzaam groeien, krijgt hij nog geen chemotherapie. Zijn kwaliteit van leven omschrijft hij als 'nog relatief oké'.
Mentaal is het een ander verhaal. De eerste drie maanden na de diagnose leefde hij in totale paniek. Van de ene op de andere dag moest hij stoppen met zijn baan als leraar Engels op een mbo: “Dat ging niet meer. Ik kreeg een depressie. Maar met de nodige hulp gaat het nu beter. Kanker is zo’n groot woord…”
Dan, plotseling, breekt Gerton zijn verhaal af: “Zeg, ik wil er wel een positief verhaal van maken hoor, ik wil niet té dramatisch lopen doen."
“Ik wil een mooie stad achterlaten voor mijn kinderen.”
Hij wil nog iets goeds doen in de tijd die hem rest en daarom wordt hij burgerraadslid voor ONS Tilburg, de partij van zijn vrouw Linda Oerlemans. Onderwijs, cultuur, natuur en milieu: op die thema’s gaat Gerton het woord voeren namens zijn partij. Hij wil bijdragen aan de stad. En een mooie stad achterlaten voor zijn kinderen.
Ook bij zijn school is Gerton nog betrokken. Hij surveilleert bij examens en hij is examinator. Maar voor de klas staan gaat niet meer: “Ik kan dan niet de kwaliteit leveren die ik wil, omdat ik de energie niet heb.”
Op deze manier wil hij laten zien dat hij heus nog wel wát kan, ook al is hij ongeneeslijk ziek: “In deze maatschappij vinden we het best moeilijk om te gaan met iemand die iets heeft. Mensen vinden het soms heel ongemakkelijk. Ze vermijden je. Of ze doen heel dramatisch. Maak dan maar een botte grap: liever dat dan dat je er omheen loopt te draaien.”
“Een zwemdiploma is nu een mijlpaal, een feestje.”
Hij leeft bij de dag en is zoveel mogelijk bij zijn kinderen van anderhalf, vier, zes en zeven jaar. “Laatst haalde de oudste haar zwemdiploma. Vroeger was zoiets misschien een klein ding, nu is het een mijlpaal, een feestje. Je bent er veel bewuster mee bezig, want je bent blij dat je erbij was.”
De kinderen krijgen ook hulp om met Gertons ziekte om te gaan: “Het zijn verschillende types, ze reageren op hun eigen manier. De één is heel open en praat er met iedereen over. De ander is meer gesloten, kruipt af en toe op schoot. Dat zijn wel…”
Gerton valt stil. Even slikken. “Ik had ze een andere toekomst gegund”, zegt hij zacht.
Gelukkig is er Linda, zijn vrouw. Aan het begin van het gesprek was ze er even bij. “We gaan voor genezing!”, riep ze voordat ze vertrok. “Ze is een heel grote optimist en ik van nature wat minder”, lacht Gerton.
Gertons vrouw Linda was ooit genomineerd voor Brabander van het Jaar
