Marie vindt het allemaal niet zo bijzonder, honderd zijn. “Het is gewoon hetzelfde als 99”, lacht ze nuchter. Hoe het haar gelukt is, kan ze moeilijk verklaren: "Ik denk gewoon doorgaan, ik doe er eigenlijk niks voor. Ik blijf gewoon leven."

Ze woont nog zelfstandig, in het rijtjeshuis waar ze ook haar twee kinderen grootbracht samen met haar man. Een proper huis, kleurige gordijnen en heel veel familiefoto’s aan de muur. Zelf zit ze in de hoek van de bank, voor het raam. Maar dat is niet vanzelfsprekend, het liefst is ze bezig en hulp heeft ze niet nodig.

“Ik doe m’n eigen was. Ik strijk alles, tot aan m’n onderbroeken toe. M’n bed verschonen, stofzuigen, koken en ramen lappen doe ik zelf. Wel met zo’n lange stok, niet op een trapje.” Ze geniet ervan om aan de gang te blijven.

Die werklust kreeg ze met de paplepel ingegoten. Op de basisschool ging ze na schooltijd al samen met moeder werken. Gebouwen poetsen zoals kerken en scholen, maar ook bij mensen thuis. Ze hielp grote gezinnen in het huishouden, verzorgde hun kinderen in de ochtend voordat ze zelf naar school vertrok.

En ook thuis wachtte het huishouden. “Mijn jeugd? Dat was hard werken, heel hard werken. Elke dag, ziek of niet ziek. Nu doe ik alles op m’n gemak, maar dat ging toen niet.”

In 1945 trouwde ze met Rinus. Ze kregen een zoon en een dochter. Waar de vrouw vroeger aan het aanrecht belandde als er kinderen kwamen, bleef Marie aan het werk. Samen met Rinus bij een groenteconservenfabriek en daarnaast had ze verschillende poetsadressen. Haar dochter Suzie (76) weet nog goed dat haar ouders voor die tijd al heel modern waren. “Wij werden opgevangen door opa en oma en stonden al vroeg op eigen benen.”

Tekst gaat verder onder de afbeelding

Op haar negentigste stopte Marie pas met werken. Waarom ging ze zo lang door? “Ach, ik zou nou nog kunnen werken. Ik doe hier thuis ook alles zelf dus ik werk eigenlijk nog.”

Het blijkt haar levensmotto te zijn: bezig blijven en doorgaan. “En genieten van het leven, niet thuis blijven zitten. Je moet iets doen, actief blijven.” Zelf houdt ze van winkelen, haar dochter neemt haar mee naar kringloopwinkels en rommelmarkten, of ze gaan op bezoek bij een schoonzus in Oirschot.

Haar ogen stralen als ze vertelt over vakanties van vroeger. Achterop bij haar man op de motor naar Frankrijk. “Dan hield ik ‘m zo goed vast”, en ze spreidt haar armen om te laten zien hoe ze dat deed. “En dan een theekan achterop, pannen mee”, lacht ze.

Tekst gaat verder onder de afbeelding.

Inmiddels is ze vier kleinkinderen en zeven achterkleinkinderen verder, haar man Rinus overleed toen hij 84 jaar was. Of er nog ruimte is voor een nieuwe liefde? “Nee, nee”, lacht ze. “Ik moet er allemaal niet aan denken. Al heb ik wel een liefde ver weg in Canada", glundert ze.

Het blijkt de inmiddels 99-jarige Toon te zijn die ze al kent vanaf haar achtste. Mensen uit haar tijd zijn waardevol, want veel leeftijdsgenoten is ze verloren. Toon heeft dan ook een bijzonder plekje in haar hart.

“We gingen vroeger op vakantie bij m'n tante in Puttershoek. Toon woonde daar en zo ben ik met hem meegegaan, heel kinderlijk hoor.” Ze volgden ieder hun eigen pad, hij vertrok met z'n vrouw naar Canada. “Dat is een eind weg hè. Maar hij belt geregeld. En op m'n honderdste verjaardag kreeg ik een grote bos bloemen."

Zelf naar Canada reizen zit er niet meer in, al is ze nergens bang voor. Zo sprong ze nog een aantal jaren geleden nog in de botsauto's op de kermis. "Het allerliefst zou ik ook weer eens achterop de motor stappen", vertelt ze. Haar kleinzoon heeft zelfs een speciaal zitje voor haar gemaakt zodat ze zeker blijft zitten. Dochter Suzie: “Maar dat vind ik een minder goed idee.”

DEZE PORTRETTEN VAN EEUWELINGEN WIL JE OOK LEZEN:
Maria (100) bleef eeuwig vrijgezel, maar voelde zich nooit eenzaam

To is al 103: 'Ik ga niet tussen de oudjes zitten in het bejaardenhuis'