Hulpeloos kijkt Carlo van Hout naar de stapels dozen die in zijn loods staan. "Dit moest eigen ook mee naar Oekraïne. Er zit medisch materiaal in, sondevoeding, thee en shampoo. Allemaal spullen waar ze echt op zitten te wachten. En dat kan nou niet mee."

Zondag vertrekt Carlo voor de zeventiende keer naar Oekraïne met twee busjes en een aanhanger vol met hulpgoederen. "Ik breng al spullen daar naartoe sinds het begin van de oorlog. Nu voor de zeventiende keer. We bezoeken vooral weeshuizen, die hebben het heel hard nodig. We brengen alles zelf. Maar nou dreigen de spullen die ze zo hard nodig hebben hier te blijven staan. Dus ik zit echt met mijn handen in het haar."

Naast medisch materiaal staan er ook dozen vol wraps en koekjes klaar. "Het zou zo jammer zijn als we die niet mee kunnen nemen. Als we lang moeten wachten zijn die straks over de houdbaarheidsdatum."

Toen Carlo vrijdag spullen voor Oekraïne aan het ophalen was, hield de bus er ineens mee op. De versnellingsbak blijkt stuk. "Dan is het einde oefening. Het is zestien keer goed gegaan. Zondag zou de zeventiende rit zijn, maar dat wordt zonder mijn bus."

Toch geeft Carlo de moed nog niet op. "Ik hoop echt op hulp. Dat iemand een bus, vrachtwagen of bakwagen aanbiedt. Het maakt niet uit, als die spullen maar mee kunnen."

De rit naar Oekraïne gaat sowieso door. Want twee andere busjes en een aanhanger zijn al volgeladen. Trots laat Carlo zien wat erin zit. "Rolstoelen, hygiënespullen, warmtedekens. Dat kunnen ze aan het front heel goed gebruiken."

Carlo hoopt dat er voor de rest van de spullen ook nog vervoer gevonden wordt. "Mensen zijn zo blij als we spullen komen brengen. Als ik dit zou moeten laten staan doet dat heel erg zeer."