Iedereen wil het weten, wat is nou het grote geheim om honderd te worden? Maar voor Maria Rijken voelt het alsof het haar simpelweg is overkomen. “Ik heb geen geheim. Ik heb gewoon geleefd, gewerkt en heel erg genoten van het leven.”

Vol enthousiasme vertelt ze gedetailleerd over haar leven vanaf haar jeugdjaren tot aan haar grote verjaardagsfeest van afgelopen maand. Haar kamer staat vol bloemen en slingers hangen nog aan het plafond. Al pratend reist ze door de tijd. “Ach, wat klets ik toch veel”, verontschuldigt ze zich.

Genieten van het leven doet ze nog steeds. Haar dagen beginnen met het lezen van de krant, ze puzzelt veel en leest boeken. Op haar 95e kreeg ze nog een nieuwe heup, nu verplicht ze zichzelf dagelijks een half uur naar buiten te gaan. “Dan loop ik een rondje met de rollator, dat gaat heel goed.”

Het onderwijs zit in haar genen. Haar vader was schoolhoofd in Hooge Mierde en haar moeder was juf. Zelf ging ze als jong meisje 'op pensionaat' in Reusel en later naar de kweekschool. Dat ze mocht studeren was in die tijd uniek. "Ik denk omdat bij ons thuis alles in het onderwijs zat."

In 1943, midden in de Tweede Wereldoorlog, begon ze haar carrière als juf in Hoogeloon. "Een rare tijd, want de Duitsers zaten in de school. We hadden niks en we wisten niks, alles moesten we afgeven. Het was zo verschrikkelijk behelpen in die tijd, we hadden geen materialen. De eerste tien jaar gaf ik les aan kinderen in de eerste en de tweede klas, het waren schatten van kinderen.” Maria staat uiteindelijk veertig jaar als 'juffrouw Rijken' op basisschool de Akkerwinde in Hooge Mierde.

Maar ook als honderdjarige ontpopt Maria zich nog als juf. Sinds vijftien jaar woont ze bij neef Joep en zijn gezin op het erf. Joep: "Ze leert onze zoon de tafeltjes en ze spelen samen uren het kaartspel Uno. Maria heeft een natuurlijk overwicht, dat heeft ze altijd gehad."

Met drie jongere zussen en drie broers was ze de oudste van het gezin. Ze bleef als enige thuis wonen. Later kwam haar zus Betsy met haar man en vier kinderen bij haar in het ouderlijk huis wonen.

Tekst gaat verder onder de afbeelding.

Maria bleef eeuwig vrijgezel, ze reisde veel en genoot als juf voor de klas. Eenzaam voelde ze zich zelden.

“Ik ben niet getrouwd want het waren allemaal de verkeerde die ik tegen kwam. Maar ik ben eigenlijk nooit alleen geweest, heel m’n leven heb ik al mensen om me heen. De vier kinderen van mijn zus voelen als eigen. Ik heb zoveel goede mensen ontmoet, wat dat betreft heb ik veel geluk gehad in m’n leven”, blikt ze terug.

Als eeuweling maakte ze heel veel veranderingen mee, die heeft ze ervaren als grote wonderen. “We moesten alles met olielampen verlichten, maar toen kwam er elektriciteit. Je hoefde maar op het knopje te drukken en er was licht! Geweldig was dat.” Ook de komst van de waterleiding en de tv ervaarde ze als magisch. “Het heeft een geweldige indruk op me gemaakt.”

Met de computer is ze minder gelukkig. Als onderwijzeres ging ze samen met het hoofd van de school op cursus. “Ik kon er niet geweldig mee uit de voeten. Op een gegeven moment heb ik gezegd: ‘Neem ‘m maar mee want hij doet toch niet wat ik zeg.’”

Met een heel gerust gevoel kijkt ze terug op haar lange leven. “Het was altijd goed, het ging allemaal samen. In de avond zaten we wat te buurten, we stopten sokken, breiden sjaaltjes. Het was altijd gezellig."

Of ze nog toekomstplannen heeft voor de komende jaren? "Ach, wie heeft er nog toekomstplannen met honderd jaar? Nee, ik hoop dat ik ooit heel zachtjes weg mag gaan."

Maria en een aantal generatiegenoten geven advies over de liefde:

DEZE PORTRETTEN VAN EEUWELINGEN WIL JE OOK LEZEN:
Marie is 100 maar ze zou het liefst achterop de motor klimmen
To is al 103: 'Ik ga niet tussen de oudjes zitten in het bejaardenhuis'