Gevangenisdirecteur gaat in eigen cel zitten: 'Ik vond het verschrikkelijk'
Dat hij in een gevangenis wilde werken, wist hij al vroeg. "Als jongen van 13 of 14 zag ik een advertentie in een lokale krant. 'Geen dag is hetzelfde' stond erbij en toen wist ik het. Daar wilde ik naartoe." Drie jaar heeft hij als cipier gewerkt of als PIW'er (penitentiair inrichtingenwerker), zoals ze dat zelf noemen. Op zijn 33ste werd hij directeur. En dat gaat niet alleen over het insluiten. "Vorige week heb ik nog suikerfeest gevierd", zegt Niessen.
"Dan ga ik gewoon met de gedetineerden samen eten."
"Het was einde van de ramadan", gaat hij verder "en dan ga ik gewoon met de gedetineerden samen eten. In die zin voel ik me vrij. Dat klinkt gek in een inrichting, maar het is zo. Dan heb je ook leuke gesprekken aan tafel."
"Tuurlijk vragen ze weleens 'mag ik dit of mag ik dat' maar over het algemeen gaat het ook over wat hen bezielt en waarom ze daar zitten. Met het suikerfeest gaat het ook over nadenken over het verleden, wat ze hebben gedaan en dat zijn de onderwerpen van gesprek aan tafel"
In het kader van weten waar je het over hebt als gevangenisdirecteur, heeft Niessen zich zelf weleens laten insluiten. "Vijf dagen heb ik achter de deur gezeten en ik vond het verschrikkelijk", zegt hij daarover. "Ik was iedere keer bang om vergeten te worden.Dat het personeel me zou vergeten om buiten te sluiten of te laten luchten."
Die angst was niet geheel onterecht, zo bleek. "Ik vroeg een keer aan een bewaker of mijn potje jam omgeruild kon worden voor pindakaas en dat was ie vergeten. Het klinkt heel flauw, maar dat werd zó belangrijk en het irriteert."
"Als mensen iedere dag zo chagrijnig wakker worden, dan is dat ook niet goed voor ze."
"Ik merkte dat ik 's ochtends in de cel wakker werd en het kussen was heel hard. Toen hebben we afgesproken om andere kussens te nemen, want als mensen iedere dag zo chagrijnig wakker worden, dan is dat ook niet goed voor ze."
"We hebben er veel van geleerd", vertelt Niessen verder. "Vroeger lieten we gedetineerden met een vuilniszak naar buiten. Mijn spullen werden dus ook in een vuilniszak gedaan en dan denk je, dat is mijn goede goed. Dat hoort toch niet in een vuilniszak? Je moet mensen niet zo wegsturen."
Een oplossing was snel gevonden. "We hebben een tas laten ontwerpen, die maken de gedetineerden zelf. Nu sturen we gedetineerden die vrijkomen met een soort boodschappentas weg en niet meer met een vuilniszak. Dat doen we op basis van die ervaring", vertelt Niessen.
DIT VIND JE VAST OOK INTERESSANT: